Ευρώπη: Η μοτοσυκλέτα είναι μέρος της λύσης για το κυκλοφοριακό – Η Ελλάδα την έχει στο περιθώριο
Μπλόκα, χημικά και κίνηση μίας ώρας: Πώς η μοτοσυκλέτα παραμένει η λύση που κανείς δεν συζητά
Κηφισός, ταξί, αγρότες: Όλα γίνονται πάνω σε ένα οδικό σύστημα που έχει ήδη καταρρεύσει.
Ζητούνται λύσεις, αλλά η πολιτεία απαντά μόνο με ΚΟΚ, πρόστιμα και κάμερες.
Οι μοτοσυκλετιστές στο περιθώριο, την ώρα που η Ευρώπη προχωράει μπροστά.
Μια πόλη που πνίγεται ψάχνει ανάσα, αλλά κανείς δεν αγγίζει τη μόνη άμεση λύση.
Κηφισός, ταξί, αγρότες: Όλα γίνονται πάνω σε ένα οδικό σύστημα που έχει ήδη καταρρεύσει
Η συζήτηση για την απαγόρευση κυκλοφορίας των φορτηγών στον Κηφισό 7:00–10:00 άνοιξε νέο μέτωπο σύγκρουσης, πριν καν κατατεθεί επίσημα. Οι μεταφορείς προειδοποιούν για κινητοποιήσεις και αποκλεισμούς. Οι αγρότες κλείνουν εθνικές οδούς με τρακτέρ. Οι οδηγοί ταξί συγκρούονται με την ΕΛ.ΑΣ. έξω από το υπουργείο Μεταφορών, με καρέκλες, χημικά και εικόνες που θυμίζουν άλλη εποχή. Όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε μια χώρα με άνεση υποδομών, αλλά σε ένα οδικό δίκτυο που βρίσκεται ήδη στα όριά του. Για τον μέσο εργαζόμενο, η μετακίνηση προς τη δουλειά ξεπερνά τη μία ώρα. Μια μικρή καθυστέρηση, μια βροχή, ένα τροχαίο, ένα μπλόκο είναι αρκετά για να παραλύσει η πόλη. Το σκηνικό μοιάζει πλέον μόνιμο: η χώρα των συνεχών κυκλοφοριακών κρίσεων προσθέτει κι άλλες, την ώρα που δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τις βασικές.
Ζητούνται λύσεις, αλλά η πολιτεία απαντά μόνο με ΚΟΚ, πρόστιμα και κάμερες
Μέσα στο κυκλοφοριακό χάος, εξελίσσεται η μεγαλύτερη αναμόρφωση του ΚΟΚ των τελευταίων δεκαετιών. Νέοι κανόνες, αυστηρότερα πρόστιμα και ένα δίκτυο καμερών που επεκτείνεται καθημερινά χωρίς συνοδευτικό σχέδιο αναβάθμισης των δρόμων. ΠαρΆ όλα αυτά, καμία επίσημη ενημέρωση για συστηματική συντήρηση του οδοστρώματος δεν έχει παρουσιαστεί. Κι όμως, το κράτος έχει συγκεντρώσει τεράστια έσοδα από κλήσεις. Όσα έχουν ακουστεί μέχρι τώρα δείχνουν ότι μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων πηγαίνει στην εγκατάσταση νέων συστημάτων επιτήρησης — όχι στην επιδιόρθωση δρόμων που είναι επικίνδυνοι ακόμη και σε χαμηλή ταχύτητα. Από λακκούβες μέχρι σαθρές διαγραμμίσεις και παλαιωμένες επιφάνειες ανεφοδιασμού, οι οδηγοί αντιμετωπίζουν καθημερινά ένα δίκτυο που ζητάει πολλά και προσφέρει ελάχιστα. Για τους μοτοσυκλετιστές, η κατάσταση είναι ακόμη πιο οριακή: σε πολλές περιοχές της Αττικής, ένα μικρό λάθος ή μια λακκούβα δεν συγχωρείται. ΠαρΆ όλα αυτά, η πολιτεία επενδύει στη μέτρηση της συμπεριφοράς, όχι στη βελτίωση των συνθηκών.
Οι μοτοσυκλετιστές στο περιθώριο, την ώρα που η Ευρώπη προχωράει μπροστά
Την ίδια στιγμή, η FIM και η FEMA συζητούν με την Ευρωπαϊκή Ένωση την κατάργηση του ΚΤΕΟ στις μοτοσυκλέτες, με το επιχείρημα ότι οι αναβάτες φροντίζουν τα οχήματά τους γιατί η ίδια η ζωή τους εξαρτάται από αυτά. Η Ευρώπη δείχνει να αναγνωρίζει τη μοτοσυκλέτα ως όχημα που δεν αποτελεί απειλή, αλλά μέρος της λύσης. Στην Ελλάδα, αντίθετα, η μοτοσυκλέτα παραμένει στην άκρη του συστήματος, συχνά αντιμετωπιζόμενη με καχυποψία. Και αυτό συμβαίνει ενώ οι μοτοσυκλετιστές αποτελούν την ταχύτερη, πιο ευέλικτη και πιο καθαρή μορφή μετακίνησης μέσα στο αστικό χάος. ΠαρΆ όλα αυτά, η συζήτηση για τον ρόλο της μοτοσυκλέτας στην αποσυμφόρηση της πόλης δεν έχει ανοίξει ούτε για δείγμα. Είναι σαν το κράτος να επιμένει να βλέπει τους αναβάτες μόνο ως μέρος του προβλήματος — ενώ διεθνώς αναγνωρίζονται ως μέρος της λύσης.
Μια πόλη που πνίγεται ψάχνει ανάσα, αλλά κανείς δεν αγγίζει τη μόνη άμεση λύση
Η Αθήνα δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί με ρυθμούς 1990, όταν ο αριθμός οχημάτων ήταν άλλος, ο πληθυσμός ήταν άλλος και ο δημόσιος χώρος δεν είχε εξαντληθεί. Σήμερα, οι δρόμοι δεν αντέχουν άλλες αναταράξεις. Οι αποκλεισμοί, οι απεργίες, οι απαγορεύσεις, τα έργα, οι αλλαγές στον ΚΟΚ και τα νέα πρόστιμα λειτουργούν σαν πολλαπλασιαστές συμφόρησης. Η πραγματικότητα είναι απλή: χωρίς εναλλακτικό σχέδιο μετακίνησης, η πόλη θα συνεχίσει να παγιδεύει οδηγούς, εργαζόμενους και οικογένειες σε ατελείωτες ουρές. Και μέσα σε αυτή τη συζήτηση, απουσιάζει η πιο προφανής, δοκιμασμένη και άμεσα εφαρμόσιμη λύση: η μοτοσυκλέτα ως εργαλείο αποσυμφόρησης. Σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή μητρόπολη, αποτελεί κεντρικό κομμάτι του κυκλοφοριακού σχεδιασμού. Στην Αθήνα, παραμένει εκτός πλάνου, παρότι είναι η μόνη μορφή μετακίνησης που μπορεί πράγματι να μειώσει δραστικά τον χρόνο μετακίνησης και να δώσει ανάσα σε ένα δίκτυο που καταρρέει καθημερινά.
