Η Αθήνα πνίγεται - μήπως η λύση είναι η μοτοσυκλέτα αλλά αρνούμαστε να το δεχτούμε;
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο. Η Αθήνα βουλιάζει καθημερινά από την κίνηση, οι υποδομές δεν μπορούν να σηκώσουν άλλο φορτίο και ο χρόνος μετακίνησης έχει υπερδιπλασιαστεί. Εκεί που η μοτοσυκλέτα σου έβγαζε 15 λεπτά μια Α απόσταση, τώρα θέλει 30.
15 λεπτά με μοτοσυκλέτα και 1 ώρα με αυτοκίνητο - η Ελλάδα εξακολουθεί να επιλέγει το αυτοκίνητο.
«Οι μοτοσυκλέτες είναι η πιο σοφή λύση για μια πόλη που ασφυκτιά».
«Αν είναι τόσο ιδανική, γιατί ο Έλληνας εξακολουθεί να την απορρίπτει;».
Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να φοβάται τις αλλαγές γιατί μένει πίσω.
15 λεπτά με μοτοσυκλέτα και 1 ώρα με αυτοκίνητο - η Ελλάδα εξακολουθεί να επιλέγει το αυτοκίνητο
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο. Η Αθήνα βουλιάζει καθημερινά από την κίνηση, οι υποδομές δεν μπορούν να σηκώσουν άλλο φορτίο και ο χρόνος μετακίνησης έχει υπερδιπλασιαστεί. Εκεί που η μοτοσυκλέτα σου έβγαζε 15 λεπτά μια Α απόσταση, τώρα θέλει 30. Το αυτοκίνητο; Μία ώρα και βάλε. Το οδικό δίκτυο της πρωτεύουσας αντέχει 2 εκατομμύρια οχήματα, αλλά κυκλοφορούν 6 εκατομμύρια. Η εξίσωση είναι μαθηματικά αδύνατη. Κι όμως, αντί η συζήτηση να στρέφεται στα μέσα που πραγματικά αποσυμφορίζουν μια πόλη, η μοτοσυκλέτα παραμένει στο περιθώριο. Και εδώ ξεκινούν οι δύο αντίθετες φωνές.
«Οι μοτοσυκλέτες είναι η πιο σοφή λύση για μια πόλη που ασφυκτιά»
Αν παρατηρήσει κανείς τι πραγματικά συμβαίνει στους δρόμους, η μοτοσυκλέτα έχει όλα τα πλεονεκτήματα: μικρό όγκο, χαμηλές εκπομπές, αμελητέο κυκλοφοριακό αποτύπωμα, χαμηλή κατανάλωση και πολύ μικρότερο χρόνο μετακίνησης.
Όμως η πολιτεία δείχνει να το αγνοεί.
Καμία επιδότηση για θερμικές μοτοσυκλέτες.
Καμία ουσιαστική στρατηγική για τους δύο τροχούς.
Μόνο ηλεκτρικά αυτοκίνητα και ηλεκτρικά scooter — που ναι, βοηθούν, αλλά δεν λύνουν τον πυρήνα του προβλήματος: τον χώρο που καταλαμβάνει κάθε όχημα. Την ίδια στιγμή, οι μοτοσυκλετιστές αντιμετωπίζουν διαρκή πίεση: συνεχείς έλεγχοι, προκατάληψη, επεισόδια όπως αυτό στην Πανόρμου πριν λίγες εβδομάδες, όπου μοτοσυκλετιστής και πεζός πιάστηκαν στα χέρια. Η κοινωνία συχνά βλέπει τη μοτοσυκλέτα σαν κάτι «επικίνδυνο», όχι ως εργαλείο λύσης και εδώ που τα λέμε ο κόσμος έχει τρελαθεί! Και όμως, η στατιστική εικόνα είναι ξεκάθαρη: μια πόλη με περισσότερο μοτοσυκλετιστές και λιγότερα αυτοκίνητα κινείται πιο γρήγορα, πιο καθαρά και με λιγότερο άγχος.
«Αν είναι τόσο ιδανική, γιατί ο Έλληνας εξακολουθεί να την απορρίπτει;»
Εδώ η ανάλυση γίνεται πιο βαθιά. Ο Έλληνας δεν αποφεύγει τη μοτοσυκλέτα επειδή δεν γνωρίζει τα οφέλη της· την αποφεύγει επειδή τη φοβάται.
Η νοοτροπία είναι βαθιά ριζωμένη.
Η μοτοσυκλέτα θεωρείται ακόμη «επικίνδυνη».
Ο μοτοσυκλετιστής αντιμετωπίζεται σαν δυνητικός παραβάτης.
Το αυτοκίνητο παραμένει συνώνυμο της ασφάλειας, της άνεσης, της κοινωνικής εικόνας.
Και όσο αυτή η νοοτροπία δεν αλλάζει, η πολιτεία θα συνεχίζει να διαβάζει λάθος τις ανάγκες των πολιτών — επιδοτώντας μέσα που καταλαμβάνουν χώρο σε δρόμους ήδη κορεσμένους και όχι εκείνα που πραγματικά θα ελάφρυναν το φορτίο.
Πρόσφατα ακούσαμε και την ιδέα της υποχρεωτικής τηλεργασίας δύο φορές την εβδομάδα. Μια λύση έκτακτης ανάγκης που, ναι, μπορεί να ανακουφίσει προσωρινά την κίνηση — αλλά δεν αλλάζει τίποτα στον πυρήνα του προβλήματος. Δεν γίνεται μια πόλη να στηρίζεται διαρκώς σε ημίμετρα.
Η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να φοβάται τις αλλαγές γιατί μένει πίσω
Με έναν πληθυσμό που κουράστηκε να χάνει δύο ώρες από τη ζωή του κάθε μέρα στο μποτιλιάρισμα, με μέσα μαζικής μεταφοράς που λειτουργούν στο όριο και με δρόμους που δεν αντέχουν άλλα αυτοκίνητα, η συζήτηση πρέπει να πάει αλλού.
Όχι στο «πώς θα κρυφτεί το πρόβλημα για λίγο».
Αλλά στο ποιο μέσο μετακίνησης πραγματικά βοηθά την πόλη να αναπνεύσει.
Η μοτοσυκλέτα — από scooter 125 μέχρι μεγαλύτερα μοντέλα — είναι μια από τις λίγες λύσεις που μπορούν να αποδώσουν άμεσα, οικονομικά και αποτελεσματικά.
Και όμως, παραμένει στο περιθώριο.
Ήρθε η ώρα να τεθεί το πραγματικό ερώτημα:
Μήπως η Ελλάδα πρέπει επιτέλους να σταματήσει να φοβάται τους δύο τροχούς και να αρχίσει να φοβάται περισσότερο την ίδια της την ακινησία;
Αν δεν ανοίξει αυτός ο διάλογος, η Αθήνα θα συνεχίσει να πνίγεται — όχι από τους μοτοσυκλετιστές, αλλά από τα 6 εκατομμύρια αυτοκίνητα που επιμένουμε να βάζουμε στους δρόμους της κάθε μέρα.
