Δεν είναι πολλά τα στοιχεία, που η μεγάλη πλειοψηφία των μοτοσυκλετών και των δικύκλων έχουν σε κοινό, ανεξαρτήτως κατηγορίας και μάρκας. Ένα από αυτά τα στοιχεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένο, με την εμφάνιση και την λειτουργικότητα των μοτοσυκλετών σχεδόν καθολικά και αυτό είναι, το πιρούνι στην εμπρός ανάρτηση.
Κι όμως το τηλεσκοπικό πιρούνι δεν είναι η τέλεια λύση
Κι όμως, ίσως να εκπλαγείτε όταν διαβάσετε ότι το πιρούνι απέχει παρασάγγας από την ιδανική λύση, ενώ οι λόγοι που επικράτησαν, είναι (ή όχι) ακριβώς αυτοί που φαντάζεστε!
H BMW R12, μία από τις πρώτες 2 μοτοσυκλέτες του κόσμου με υδραυλικό, τηλεσκοπικό πιρούνι. Η δεύτερη είναι η, επίσης BMW, R17.
Μιλώντας αυστηρά, οι πρώτες μοτοσυκλέτες που εξοπλίστηκαν με τηλεσκοπικό πιρούνι, ως τεχνική λύση για εμπρόσθια ανάρτηση, ήταν οι αγγλικές Scott, το 1908. H λύση άργησε πολύ να ξεχωρίσει στην μοτοσυκλέτα και η BMW επωφελήθηκε από τον πέρασμα των χρόνων, καθώς ήταν η πρώτη μάρκα που παρουσίασε το υδραυλικό, τηλεσκοπικό πιρούνι ως εμπρόσθια ανάρτηση, το 1935. Οι μηχανικοί της Γερμανικής εταιρείας χρησιμοποίησαν πολύτιμες τεχνικές πληροφορίες από μια τεχνολογική εφαρμογή της εποχής, συγκεκριμένα τις αναρτήσεις του συστήματος προσγείωσης του αεροσκάφους Messerschmitt M29.
Σε καμία περίπτωση, ιδανική λύση ανάρτησης
Το τηλεσκοπικό πιρούνι έχει σημαντικές, εγγενείς αδυναμίες όσον αφορά τον ρόλο του. Το χαρακτηριστικό της βύθισης στο φρενάρισμα, που επιτρέπει λόγω αρχής λειτουργίας, είναι ανεπιθύμητο στην ανάρτηση καθώς μεταβάλλει την γεωμετρία της μοτοσυκλέτας, ενώ για την διαχείριση όλων των δυνάμεων που δέχεται χωρίς να λυγίζει(ειδικά στο φρενάρισμα), πρέπει να είναι πολύ άκαμπτο. Παράλληλα, η βύθιση τους κατά την πέδηση «εξαφανίζει» πολύτιμα χιλιοστά διαδρομής, καθιστώντας τα ακόμα και άχρηστα σε περίπτωση που η μοτοσυκλέτα συναντά ανωμαλίες, ενώ φρενάρει! Οι κατασκευαστές έχουν κατά καιρούς πειραματιστεί με πολλές λύσεις στην εμπρός ανάρτηση, οι πιο γνωστές από τις οποίες είναι οι αναρτήσεις τύπου Hossack-Girder ή εφαρμογές όπως το Telelever της BMW. Όμως όλες αυτές οι λύσεις, έφεραν άλλα αντικειμενικά και υποκειμενικά προβλήματα και, εν τέλει, δεν τους επέτρεψαν περαιτέρω διάδοση πέρα από συγκεκριμένες εφαρμογές…
Απλότητα, χαμηλό κόστος και… εμπιστοσύνη: Για αυτό πέτυχε το πιρούνι
Το τηλεσκοπικό πιρούνι, παρά τα μειονεκτήματα του, έχει και κάποια πολύ σοβαρά πλεονεκτήματα, που τελικά έγιναν οι λόγοι που επικράτησε σχεδόν πλήρως: Σε σχέση με τις άλλες λύσεις, είναι απλούστερο στην κατασκευή, κοστίζειλιγότερο, είναι ελαφρύτερο από τα άλλα συστήματα, ενώ έχει και μια ελκυστική εμφάνιση. Παράλληλα, η συμπεριφορά του πιρουνιού στο δρόμο είναι πλέον τόσο γνωστή στους αναβάτες (όλων των επιπέδων, σημειώστε), που τα εναλλακτικά συστήματα που είναι καλύτερα στο χαρτί, αντιμετωπίζονται με δυσπιστία στην πράξη. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, έχουν συμβάλλει στην τρομερή επιτυχία του πιρουνιού, το οποίο φιγουράρει ακόμα και στα κορυφαία αγωνιστικά GPμοντέλα. Στο πεδίο εκείνο, μάλιστα, η διαθεσιμότητα δεδομένων για μια συγκεκριμένη τεχνική λύση, είναι ύψιστης σημασίας και πιρούνια, υπάρχουν παντού!
Τι επιφυλάσσει το μέλλον;
Οι κατασκευαστές αναρτήσεων έχουν επενδύσει τεράστια κεφάλαια, στο να κάνουν το τηλεσκοπικό πιρούνι όσο καλύτερο γίνεται παρά τις όποιες αδυναμίες του. Έτσι, σχεδόν 100 χρόνια μετά την επίσημη υιοθέτηση του, το πιρούνι είναι σίγουρα καλύτερο από ποτέ και τίποτα δεν δείχνει να το απειλεί, στις μοτοσυκλέτες παραγωγής, τουλάχιστον για το βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο μέλλον. Ωστόσο, η τεχνολογία εξελίσσεται διαρκώς και ποτέ δεν ξέρεις, ποια τεχνική λύση θα προκύψει και πιθανώς θα απειλήσει, την «πανάκεια» του πιρουνιού…
