Honda Astrea Grand 100 : Το παπί-θρύλος που σημάδεψε τα 90s
Ήταν πάντα εκεί. Στην πόρτα του σχολείου, στην πλατεία το βράδυ, έξω από τα GoodyΆs, στα «γρήγορα» φανάρια, στους delivery με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στη σακούλα.
Απλό στην όψη, θρύλος στον δρόμο
Το Grand ήταν η βάση για όλες τις ιστορίες
Η γνήσια κεφαλή Astrea έγινε φετίχ μιας γενιάς
Αν δεις Astrea Grand σήμερα, θα γυρίσεις να το κοιτάξεις
HONDA: Spring Offer Astrea Grand & Supra X με όφελος έως 160ε.
Απλό στην όψη, θρύλος στον δρόμο
Ήταν πάντα εκεί. Στην πόρτα του σχολείου, στην πλατεία το βράδυ, έξω από τα GoodyΆs, στα «γρήγορα» φανάρια, στους delivery με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στη σακούλα. Το Honda Astrea Grand δεν ήταν ένα απλό παπί. Ήταν το παπί. Ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του δρόμου στα τέλη των 80s και κυρίως στα 90s, με τα καπάκια του που γυάλιζαν σαν καθρέφτης, τη σιγουριά της ιαπωνικής μηχανικής και μια σχεδίαση που ποτέ δεν φώναζε – απλώς επέβαλλε σεβασμό.
Το Grand ήταν η βάση για όλες τις ιστορίες
Όποιος είχε Grand, δεν το είχε για λίγο. Το κρατούσε, το πρόσεχε, το έφτιαχνε – το πείραζε, βέβαια. Γιατί πίσω από κάθε αγγελικό νίκελ υπήρχε ένας διάολος που μετρούσε «γραμμές» στο Καβούρι ή σε κάποια ανηφόρα στο Περιστέρι. Εκεί γεννήθηκαν οι ιστορίες που περνούν από γενιά σε γενιά. Το Grand δεν ήταν το πιο δυνατό ή εντυπωσιακό παπί της αγοράς – αλλά ήταν ο πιο καλοφτιαγμένος καμβάς για να χτίσεις πάνω του. Στο φανάρι, όλοι σε κοίταζαν να δουν αν είχες απλό ή πειραγμένο.
Η γνήσια κεφαλή Astrea έγινε φετίχ μιας γενιάς
Όποιος ασχολήθηκε λίγο παραπάνω, ήξερε: η γνήσια κεφαλή του Astrea Grand ήταν η πιο ποθητή απΆ όλες. ¶νοιγε δρόμο σε μετατροπές με φλάτ πιστόνια στα 52 και 53 χιλιοστά, και η αναζήτησή της στα μηχανουργεία και τις «γνωριμίες» ήταν κάτι μεταξύ μηχανοκίνητης αποστολής και αστικού μύθου. Για πολλούς, μια τέτοια κεφαλή ήταν πιο πολύτιμη κι από δίπλωμα. Ήταν το κλειδί για να πατήσεις γκάζι και να ακούγεσαι διαφορετικά.
Αν δεις Astrea Grand σήμερα, θα γυρίσεις να το κοιτάξεις
Το Astrea Grand ήταν πάντα το σωστό σημείο για να ξεκινήσεις και να τελειώσεις. Δεν είχε φανφάρες, αλλά ό,τι έλεγε το στήριζε στον δρόμο. Και όλοι ήξεραν ποιοι είχαν «πατήσει Grand» στο φανάρι και ποιοι ακόμα το ονειρεύονταν. Ήταν ταυτόχρονα εργαλείο, όχημα, σύντροφος, παιχνίδι. Από τα πρώτα καψουροκοντέρ στο ντεπόζιτο μέχρι τις κρυφές ευχές κάτω από το κάλυμμα της σέλας πριν την πρώτη βόλτα με το κορίτσι. Τώρα, αν δεις ένα καλοσυντηρημένο Astrea Grand να περνά από μπροστά σου, γυρνάς το κεφάλι. Όχι μόνο από σεβασμό – αλλά γιατί κάπου εκεί μέσα, ανάμεσα στον ήχο του κινητήρα και τη σκιά του παρελθόντος, υπάρχει και ένα κομμάτι από τη δική σου ιστορία.
