Δεν κοίταζα τα όργανα, δεν ασχολιόμουν με ρυθμίσεις, η οδήγηση με είχε συνεπάρει απόλυτα.

Οδηγώντας: Η μεγάλη δύναμη φέρνει και μεγάλη ευθύνη

Το μότο των Superbike μοτοσικλετών θα μπορούσε να είναι citius, altius, fortius. Ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία στον κόσμο των δύο τροχών που να σπρώχνει και να οδηγεί στον ίδιο μέγιστο και απόλυτο βαθμό τα όρια της απόδοσης, και της τεχνολογίας που τίθεται στην υπηρεσία του αναβάτη.

Η απάνθρωπη, εξωπραγματική απόδοση ενός κινητήρα 200 αλόγων, όπως του R1 κανένα νόημα δεν θα είχε σε πίστα ταχύτητας -πλην της χρήσης dragster- αν δεν μπορούσε να χαλιναγωγηθεί και να κατευθυνθεί αποτελεσματικά. Μπορεί το χέρι ενός αναβάτη να αντικαταστήσει τα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου σε αυτό το σημερινό επίπεδο; Δύσκολο έως αδύνατο, καθώς η κούραση θα φέρει με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή το ανθρώπινο λάθος, που εύκολα θα φέρει με τη σειρά του την απώλεια ελέγχου. Ναι, μπορείς να απενεργοποιήσεις TCS, SCS, LIF και ABS. Δεν θέλεις όμως, και δεν θα σε ενοχλήσουν. Για την ακρίβεια, ούτε που θα τα καταλάβεις! Το νέο R1, και στις 2 εκδόσεις, ανεβάζει την έννοια της “διακριτικής παρέμβασης” σε νέα δυσθεώρητα επίπεδα, που αν δεν τα βιώσεις από πρώτο χέρι, δεν γίνεται να αντιληφθείς το πόσο απίστευτα απαρατήρητα δουλεύουν! Είχα πολλά χρόνια να οδηγήσω στην πίστα των Σερρών, και αναρωτιόμουν πώς θα κράταγε ο νέος ασφαλτοτάπητας, αγωνιώντας ταυτόχρονα για το πώς θα μπορούσα να ελέγξω τον αφιονισμένο ταύρο της Yamaha. Η απάντηση τελικά ήταν απλή: “φουλ επίθεση”!

Με την εμπιστοσύνη μου στην ποιότητα της ασφάλτου να ανεβαίνει γύρο με το γύρο, άρχισα να σπρώχνω ολοένα και περισσότερο. Και να ανακαλύπτω πως το R1 μόλις που χασμουριόταν. Τα ελαστικά της Continental να “βεντουζώνουν” στην άσφαλτο, οι αναρτήσεις να δουλεύουν υποδειγματικά, και τα ηλεκτρονικά συστήματα να δουλεύουν στο παρασκήνιο, κόβοντας και ράβοντας ιπποδύναμη, τρόπο απόδοσης, και πρόσφυση του πίσω τροχού, δημιουργώντας μια πραγματικά ονειρεμένη απόδοση για να κάνεις ένα και μόνο πράγμα: ξεχνώντας φόβους, ευθύνες, ανασφάλειες κι ονομαστικές ιπποδυνάμεις, να αφοσιωθείς στην οδήγηση! Και τελικά αυτό είναι και το κορυφαίο επίτευγμα των μηχανικών της Yamaha στα R1&R1M. Τα ηλεκτρονικά χέρια που εξημερώνουν, μειώνουν, αυξάνουν, και εν τέλει χαλιναγωγούν απόλυτα -και αόρατα στον αναβάτη- τα 200 άλογα του κινητήρα, φέρνοντας στο προσκήνιο τον οδηγό της μοτοσικλέτας, αφήνοντας τον απόλυτα ελεύθερο να συγκεντρωθεί, να οδηγήσει με ροή, να ανεβάσει ρυθμό, και να κόψει χρόνο. Κάθε δεκαπεντάλεπτο ήταν κι από μια μικρή αποκάλυψη, ένα μεγάλο δώρο, μια ασύγκριτη εμπειρία ζωής και κάποια δευτερόλεπτα λιγότερα στο προσωπικό μου ρεκόρ γύρου. “Το ABS θα μπαίνει σε λειτουργία, κι εσύ δεν θα το καταλαβαίνεις”. Έτσι μου είπαν, κι όσο απότομα κι αν φρέναρα από τα 250+ χλμ/ώρα στο τέλος της ευθείας, δεν το κατάλαβα. Μπήκε; Δεν έχω ιδέα. Το TCS; Όχι, δεν αντιλήφθηκα γλιστρήματα (πλην ελαχίστων μικρών), κι ας ήταν στο επίπεδο 3, και κατόπιν στο επίπεδο 2. Το μπροστινό μέρος βιδωμένο, καρφωμένο, πακτωμένο, σε ράγες, τρένο, scalextric! Ένα με την άσφαλτο. Δεν το έχασα ποτέ, ούτε αισθάνθηκα πως θα μπορούσα να το χάσω. Κι αντί να με λυγίσει η κούραση, κάθε δεκαπεντάλεπτο λύσσαγα και περισσότερο! Βελτίωνα κι άλλο τις γραμμές μου, δοκίμαζα να φρενάρω αργότερα, να μπω με περισσότερη φόρα, να κρεμαστώ πιο πολύ από τη μοτοσικλέτα, να γραπωθώ λίγο καλύτερα, και να ανοίξω το γκάζι πιο νωρίς.

Δεν κοίταζα τα όργανα, δεν ασχολιόμουν με ρυθμίσεις, η οδήγηση με είχε συνεπάρει απόλυτα. Κι έτσι αυτή η μέρα δοκιμής έγινε μία από τις καλύτερες που έχω ζήσει σε αυτή τη δουλειά, τα τελευταία 16 χρόνια. Πάρτε τον εκπληκτικής πρόσφυσης ασφαλτοτάπητα, την ονειρική χάραξη της πίστας των Σερρών με τα λίγα φρένα, και το συγκλονιστικό νέο YZF-R1 που παρέχει την απαιτούμενη μεγάλη -ηλεκτρονικά ελεγχόμενη- ευθύνη χέρι-χέρι με τη μεγάλη -την τεράστια- δύναμη, και αρχίστε να μαζεύετε ευρώ, και να σχεδιάζετε τη μετακόμιση σας στην πόλη των Σερρών. Το R1 κάνει τα δύσκολα εύκολα, δημιουργεί και αναδημιουργεί συνεχώς την απόδοση κινητήρα ανάλογα με την περίσταση, με τον αναβάτη να θέτει ο ίδιος τα όρια, να τα ξεπερνάει με την αρωγή της μοτοσικλέτας, και να τα θέτει αμέσως λίγο μακρύτερα! Μικρή μόνο δυσκολία αντιμετώπισα κάποιες φορές στο “γράπωμα” από τη μοτοσικλέτα υπό κλίση, καθώς γλίστραγα ελαφρώς σε ρεζερβουάρ και μαρσπιέ, τελικά όμως με τη διόρθωση της στάσης σώματος, αυτό δεν αποτέλεσε σημαντικό μειονέκτημα.

Κερασάκι στην εμπειρία, το δεκαπεντάλεπτο με το YZF-R1M που φορούσε ένα κάρο έξτρα αξεσουάρ, από την εξάτμιση της Akrapovic, μέχρι τη ζελατίνα endurance. Ήταν λίγος ο χρόνος για να αντιληφθώ με τις αισθήσεις μου την ευεργετική επίδραση των ηλεκτρονικών αναρτήσεων της Ohlins, όμως το χρονόμετρο είχε την τελευταία λέξη, καθώς παρά τη συσσωρευμένη κούραση της ημέρας, σημείωσα εύκολα τον καλύτερο χρόνο μου, ενώ το ίδιο συνέβη και με τους υπόλοιπους δημοσιογράφους, που έριξαν έως και 2 δευτερόλεπτα το ατομικό ημερήσιο ρεκόρ τους!