Ο γύρος του θανάτου: Φλερτ με το θάνατο
|

Μια κυκλική κόλαση από σανίδια, βενζίνη και παράλογη αφοσίωση. Κι εκεί μέσα, άντρες –και μερικές φορές γυναίκες– που οδηγούσαν σαν να είχαν κάνει συμφωνία με τη βαρύτητα να μη δουλέψει.
Τσίρκο, ένα ξύλινο βαρέλι και μια μοτοσυκλέτα στον τοίχο
Από την Αμερική στον κόσμο – με Indian και Harley-Davidson
Παίζανε με τη φυγόκεντρο για το θέαμα με ρίσκο τη ζωή τους
Ρομαντισμός, τρέλα και παράδοση που δεν ήταν για όλους
Τσίρκο, ένα ξύλινο βαρέλι και μια μοτοσυκλέτα στον τοίχο
Δεν υπάρχει τίποτα φυσιολογικό σΆ ένα τσίρκο με μοτοσυκλέτες να γυρνάνε κατακόρυφα μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Και όμως, για δεκαετίες, αυτό ακριβώς ήταν το απόλυτο θέαμα: το «Τείχος του Θανάτου». Μια κυκλική κόλαση από σανίδια, βενζίνη και παράλογη αφοσίωση. Κι εκεί μέσα, άντρες –και μερικές φορές γυναίκες– που οδηγούσαν σαν να είχαν κάνει συμφωνία με τη βαρύτητα να μη δουλέψει.
Από την Αμερική στον κόσμο – με Indian και Harley-Davidson
Το σόου ξεκίνησε στην Αμερική, γύρω στο 1915. Πήρε φόρα στις δεκαετίες του Ά20 και του Ά30, και μετά σκόρπισε σε όλο τον κόσμο. Οι αναβάτες χρησιμοποιούσαν κυρίως Indian Scout και Harley-Davidson 750, ελαφριές και γεροδεμένες. Ανάμεσά τους, μερικά ονόματα έγιναν θρύλοι: ο Don Daredevil, η Lillian La France, ο Tornado Smith – μαζί με το λιοντάρι του. Ναι, είχε λιοντάρι πάνω στη μοτοσυκλέτα.
Παίζανε με τη φυγόκεντρο για το θέαμα με ρίσκο τη ζωή τους
Οι θεατές ανέβαιναν σε εξέδρα, κοιτούσαν από ψηλά, κι έβλεπαν τις μηχανές να ανεβαίνουν τους τοίχους με απίστευτη ταχύτητα. Οι αναβάτες χαιρετούσαν, έπιαναν χαρτονομίσματα από τα χέρια του κοινού, σηκώνονταν πάνω στη σέλα, κι όλα αυτά μέσα σε μια δίνη θορύβου και φόβου. Η φυγόκεντρος δύναμη τους κρατούσε επάνω – ή τους εκσφενδόνιζε αν έκαναν λάθος.
Ρομαντισμός, τρέλα και παράδοση που δεν ήταν για όλους
Οι περισσότεροι είχαν σημάδια, σπασμένα πλευρά και βλέμμα χαμένο κάπου ανάμεσα στο ρίσκο και στην πίστη. Το «Wall of Death» δεν ήταν για όλους. Ήσουν εκεί για να δοκιμάσεις τη μοίρα σου. Ή για να χαθείς μαζί της. Και όταν τελείωνε η παράσταση, οι αναβάτες έβγαιναν γελαστοί, κουρασμένοι, μυρίζοντας λάδι και θάνατο – και ξεκινούσαν να στήνουν την επόμενη.
Σήμερα υπάρχουν ακόμα μερικά τέτοια σόου, σε φεστιβάλ ή vintage events. Αλλά είναι σπάνια, σαν πνεύματα παλιάς εποχής που δεν λένε να φύγουν. Το «Τείχος του Θανάτου» παραμένει μια από τις πιο σουρεαλιστικές, άγριες και ρομαντικές ιστορίες που γεννήθηκαν στους δύο τροχούς.