Αν τώρα το πλαίσιο και οι ρυθμιζόμενες αναρτήσεις της Sachs είχαν την ίδια sport διάθεση, θα μιλάγαμε για μία βόμβα μεγατόνων όσον αφορά στις μεγάλες super motard μοτοσικλέτες. Όμως, η πρώτη, αλλά και οι επόμενες βόλτες στους λόφους του Jerez, έδειξαν ένα διαφορετικό πρόσωπο για το Dorsoduro.
Ο δρόμος θύμιζε κατά πολύ την Ελλάδα, καθώς η πρόσφυση ήταν μέτρια και το οδόστρωμα έβριθε από μπαλώματα και έντονα σαμάρια. Όχι το καλύτερο πεδίο για να δοκιμάσουμε τα όρια μιας μοτοσικλέτας 130 ίππων. Παρόλα αυτά και μετά από μπόλικα χιλιόμετρα, είχα πλέον βεβαιωθεί ότι το μεγάλο Dorsoduro δεν διαχωρίζει το δρόμο του, αλλά ακολουθεί πιστά το μικρό "αδελφάκι" στο θέμα του χαρακτήρα. Εν ολίγοις, όπως το 750, έτσι και το 1200, θα καταφέρει να ικανοποιήσει τις sport ανησυχίες του αναβάτη του έως ένα σημείο και μετά θα σηκώσει τα χέρια ψηλά, αναγκάζοντάς τον να κόψει ρυθμό. Την ευθύνη έχουν αποκλειστικά αναρτήσεις και πλαίσιο, καθώς και το μεγάλο βάρος της μοτοσικλέτας, που φτάνει τα 212 κιλά κενή στην έκδοση με το ABS και το Traction Control. Έτσι, το Dorsoduro 1200 προσφέρει μεν φιλική και προβλέψιμη συμπεριφορά σε φυσιολογικούς και σβέλτους ρυθμούς, αλλά δεν τα καταφέρνει το ίδιο καλά όταν ο αναβάτης του προσπαθήσει να ζορίσει τα πράγματα. Το μεγάλο Dorso δεν είναι ιδιαίτερα ευέλικτο από στροφή σε στροφή και θέλει προσπάθεια για να γείρει, σε γρήγορο ρυθμό. Ταυτόχρονα, η έλλειψη μοχλικού πίσω, αλλά και η κοφτή συμπεριφορά των αναρτήσεων, μεταφράζονται σε ελαφρύ κοπάνημα του αναβάτη πάνω από σαμάρια. Κατά συνέπεια, εκείνος κόβει ρυθμό, ώστε να κινείται σβέλτα μεν, αλλά και με άνεση.
Σε ένα σημείο, είχαμε την τύχη να οδηγήσουμε σε μια ονειρική κατηφορική διαδρομή, που θύμιζε γοητευτικό τρενάκι του τρόμου! Φρεσκοστρωμένη, αλφαδιασμένη άσφαλτος, με διαδοχικές κλειστές στροφές που ήθελαν πρώτη-δευτέρα στο κιβώτιο και γκρέμια δεξιά κι αριστερά. Εκεί, το Dorsoduro πιέστηκε στα απόλυτα όρια της πρόσφυσης και της κατασκευής του, βοηθώντάς μας να βγάλουμε ορισμένα συμπεράσματα που αφορούν στην extreme οδήγηση. Ναι, είναι βαρύ, ναι, ταλαιπωρεί τα φρένα του σε τέτοιες καταστάσεις και ναι, θέλει σωματική προσπάθεια από τον αναβάτη για να κινηθεί πραγματικά γρήγορα. Παρόλα αυτά, το φρεσκοστρωμένο οδόστρωμα βοήθησε τις αναρτήσεις του 1200 να δείξουν το καλό τους πρόσωπο, παρουσιάζοντας θετικά στοιχεία, με το Dorso να εκτοξεύεται σαν πύραυλος από τη μία στροφή στην άλλη. Στο τέλος, το χαμόγελο είχε επιστρέψει στο πρόσωπό μου. Ναι, σε καλή διαδρομή / ιδανική άσφαλτο, το Dorsoduro μπορεί να αποδειχτεί διασκεδαστικό και με το παραπάνω. Και διατηρώ και μια επιπλέον επιφύλαξη, μιας και οι αποσβέσεις των αναρτήσεων ήταν στις μεσαίες ρυθμίσεις τους.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 17638 αναγνώστες
Η κίνηση στους δρόμους