«Γιατί πρέπει να εξηγώ κάθε μέρα ότι η μηχανή δεν πέφτει μόνη της;»

Από το «θα σκοτωθείς» μέχρι το «να πάρεις αυτοκίνητο» – γιατί πρέπει να απολογούμαι;
Οι στατιστικές είναι μαζί μας – αλλά δεν τις κοιτάει κανείς
Κούραση, όχι φόβος: Αυτό είναι που μας τρώει
Μήπως τελικά αυτοί που δεν οδηγούν μηχανή είναι εκείνοι που φοβούνται περισσότερο;

Από το «θα σκοτωθείς» μέχρι το «να πάρεις αυτοκίνητο» – γιατί πρέπει να απολογούμαι;

Αν έχεις μοτοσυκλέτα στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να ανοίγεις το στόμα σου για να μπεις σε απολογία. Το κάνουν οι άλλοι για σένα. Οδηγείς μηχανή; ¶ρα είσαι επικίνδυνος. Τελεία. Ξεχνούν ότι φοράς εξοπλισμό, έχεις συνείδηση, ίσως και περισσότερα χιλιόμετρα στον δρόμο από όσους σε κοιτούν περίεργα. Αρκεί το γεγονός ότι έχεις δύο τροχούς για να ξεκινήσει η επίθεση: Από θείες, γιαγιάδες, εργοδότες, ασφαλιστές, μέχρι και αγνώστους στα φανάρια. Αυτή η μόνιμη καχυποψία κουράζει. Όχι μόνο γιατί είναι άδικη, αλλά γιατί σε υποχρεώνει να δίνεις εξηγήσεις για κάτι που δεν χρειάζεται δικαιολογία: το να κινείσαι με τρόπο που σε εκφράζει και σου προσφέρει ελευθερία.

Οι στατιστικές είναι μαζί μας – αλλά δεν τις κοιτάει κανείς

Αν κάποιος αποφάσιζε να εξετάσει στα σοβαρά τα τροχαία με μηχανή, θα έβλεπε ένα μοτίβο: τα περισσότερα αφορούν απροσεξία άλλων οδηγών, όχι απερισκεψία των δικυκλιστών. Από κλασικά παραδείγματα τύπου «δεν σε είδα», μέχρι ελιγμούς χωρίς φλας και απότομες αλλαγές λωρίδας, τα περισσότερα δυστυχήματα προκαλούνται εις βάρος του μοτοσικλετιστή. Κι όμως, εκείνος καλείται να δώσει λογαριασμό για το ότι τόλμησε να επιλέξει διαφορετικό μέσο μετακίνησης. Πόσοι ξέρουν ότι πολλοί αναβάτες έχουν εκπαιδευτεί περισσότερο απΆ ό,τι οι οδηγοί αυτοκινήτων; Πόσοι γνωρίζουν ότι το 90% των μηχανών είναι σωστά ασφαλισμένες, ελεγμένες και με πιο «παρανοϊκούς» ελέγχους εξοπλισμού απΆ ό,τι απαιτεί ο νόμος;
 

Κούραση, όχι φόβος: Αυτό είναι που μας τρώει

Ο φόβος δεν είναι το βασικό πρόβλημα. Τον έχουμε κάνει σύμμαχο. Τον κουβαλάμε καθημερινά και μας κρατά σε εγρήγορση. Αυτό που κουράζει είναι η συναισθηματική φθορά από την κοινωνική προκατάληψη: Να νιώθεις ότι πρέπει να «αποδείξεις» ότι δεν είσαι ατρόμητος, δεν είσαι τρελός, δεν είσαι ανεύθυνος. Αυτή η φθορά χτίζεται μέρα με τη μέρα. Από τα υπονοούμενα φίλων, τα κακογραμμένα ασφαλιστήρια, τις αρνητικές ματιές στους δρόμους, την αγωνία των δικών σου, που δικαιολογείται αλλά σε βαραίνει. Ακόμα και όταν οδηγείς προσεκτικά, φοράς full gear και δεν κάνεις επίδειξη, το μόνο που βλέπουν είναι το «επικίνδυνος».
 

Μήπως τελικά αυτοί που δεν οδηγούν μηχανή είναι εκείνοι που φοβούνται περισσότερο;

Η μηχανή δεν πέφτει μόνη της. Όπως και ο αναβάτης της δεν είναι αυτόματα υποψήφιος για το επόμενο ασθενοφόρο. Αντί να μας κοιτούν με καχυποψία, ας μας ρωτήσουν τι είναι αυτό που μας τραβάει τόσο στους δύο τροχούς. Ίσως τότε καταλάβουν ότι δεν είναι θέμα εγωισμού ή μαγκιάς – είναι τρόπος ζωής, συνείδηση και ανάγκη. Και αν κάποιος έχει ακόμη απορίες, μπορεί να κάτσει πίσω μας για μια βόλτα. Δεν θα του φύγουν οι απορίες. Θα του φύγει το μυαλό.