Το πρώτο κράνος μοτοσυκλέτας κατασκευάστηκε από γιατρό

Ένας μοτοσυκλετιστής με κρανιοεγκεφαλικά τραύματα ανά 2 εβδομάδες το 1914
Αρκετά σκληρά για να αντέχουν και αρκετά λεία για να γλιστράνε τα πρώτα κράνη
Οι αναβάτες του Isle of Man αρνήθηκαν να τα φορέσουν ―αλλά τους ανάγκασαν
Οι επίσημες επιστημονικές έρευνες ξεκίνησαν με το θάνατο του Λώρενς της Αραβίας

Ένας μοτοσυκλετιστής με κρανιοεγκεφαλικά τραύματα ανά 2 εβδομάδες το 1914

Το 1914, στο βρετανικό αγωνιστικό σιρκουί του Brooklands, ο γιατρός Eric Gardner παρατήρησε ότι σχεδόν κάθε δύο εβδομάδες περιέθαλπε έναν μοτοσυκλετιστή με κρανιοεγκεφαλικά τραύματα. Η συχνότητα αυτή ήταν ενδεικτική των σοβαρών κινδύνων που αντιμετώπιζαν οι αναβάτες εκείνης της εποχής, οδηγώντας χωρίς καμία προστασία στο κεφάλι. Ο Gardner αποφάσισε να παρέμβει: ανέθεσε σε έναν τεχνίτη από το Bethnal Green, τον κ. Moss, να κατασκευάσει ένα κράνος από καμβά και βερνίκι (shellac), το οποίο θα μπορούσε να αντέξει ισχυρά χτυπήματα. Το κράνος αυτό σχεδιάστηκε ώστε να απορροφά μέρος της πρόσκρουσης και να επιτρέπει την ολίσθηση σε περίπτωση επαφής με εμπόδιο. Παρότι αρχικά το σχέδιο απορρίφθηκε από την Auto-Cycle Union, η επιμονή του Gardner οδήγησε στην αποδοχή του και στην εφαρμογή του στον αγώνα Isle of Man TT του 1914. Η συστηματική εμφάνιση κρανιοεγκεφαλικών τραυματισμών αποτέλεσε το εναρκτήριο σημείο για την αναζήτηση λύσεων πρόληψης, θέτοντας τα θεμέλια της εξέλιξης των κρανών.

Αρκετά σκληρά για να αντέχουν και αρκετά λεία για να γλιστράνε τα πρώτα κράνη

Μιας που το χτύπημα στο κεφάλι του μοτοσυκλετιστή προέρχεται συνήθως μετά από πτώση και σύρσιμο στο έδαφος, τα πρώτα κράνη προστασίας που κατασκευάστηκαν το 1914, είχαν διττό στόχο: να είναι αρκετά σκληρά ώστε να αντέχουν μεν ένα δυνατό χτύπημα, αλλά και αρκετά λεία ώστε να επιτρέπουν την ολίσθηση σε εμπόδια, μειώνοντας την πιθανότητα διαμπερών κακώσεων. Το υλικό shellac, αν και πρωτόγονο σε σχέση με τα σύγχρονα πρότυπα, είχε την ικανότητα να απορροφά την πρόσκρουση και να μειώνει την αιχμηρότητα της επαφής σε περίπτωση πτώσης. Το κράνος ήταν αποτέλεσμα μιας πρακτικής ανάγκης: η συχνότητα σοβαρών τραυματισμών σε αγώνες ήταν ιδιαίτερα αυξημένη. Ο συνδυασμός ανθεκτικότητας και ολισθηρότητας δεν ήταν τυχαίος αλλά προσεκτικά μελετημένος, με στόχο την ελαχιστοποίηση των τραυματισμών στο κρανίο και στον αυχένα. Η συγκεκριμένη προσέγγιση προανήγγειλε την εξελικτική κατεύθυνση που θα ακολουθούσαν τα κράνη τα επόμενα χρόνια, με γνώμονα τη βέλτιστη προστασία μέσω υλικών και σχεδιασμού.

Οι αναβάτες του Isle of Man αρνήθηκαν να τα φορέσουν ―αλλά τους ανάγκασαν

Το 1914, όταν η Auto-Cycle Union αποφάσισε να καταστήσει υποχρεωτική τη χρήση του κράνους στον αγώνα Isle of Man TT, συνάντησε έντονη αντίδραση από τους αγωνιζόμενους αναβάτες. Πολλοί από αυτούς δεν ήθελαν να φορέσουν το καινοτόμο κράνος που πρότεινε ο Dr. Gardner, θεωρώντας το πιθανώς άβολο ή άχρηστο. Ωστόσο, η Ένωση επέμεινε και τελικά τους επέβαλε τη χρήση του. Ο Gardner μετέφερε μαζί του 94 τέτοια κράνη στον αγώνα, διασφαλίζοντας ότι υπήρχε επάρκεια για όλους τους συμμετέχοντες. Η απόφαση αυτή αποδείχθηκε κρίσιμη. Ένας από τους αναβάτες χτύπησε σε πύλη, αλλά το κράνος τον προστάτεψε από σοβαρό τραυματισμό. Ο γιατρός του Isle of Man σε μεταγενέστερη επιστολή ανέφερε ότι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια όπου υπήρχαν «πολλές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις διάσεισης», το 1914 δεν υπήρξε ούτε μία. Η στάση των αναβατών υπογράμμισε την αρχική δυσπιστία απέναντι στην καινοτομία, όμως η πρακτική αποτελεσματικότητα του κράνους έπεισε ακόμη και τους πιο δύσπιστους.

Οι επίσημες επιστημονικές έρευνες ξεκίνησαν με το θάνατο του Λώρενς της Αραβίας

Ο θάνατος του Τ. Ε. Lawrence, γνωστού και ως «Λώρενς της Αραβίας», το 1935 αποτέλεσε το σημείο καμπής για την επιστημονική μελέτη των κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων στους μοτοσυκλετιστές. Ο Lawrence τραυματίστηκε σοβαρά όταν, οδηγώντας τη μοτοσυκλέτα του Brough Superior SS100, προσπάθησε να αποφύγει δύο αγόρια με ποδήλατα και εκσφενδονίστηκε από τη μοτοσυκλέτα. Δεν φορούσε κράνος και υπέστη βαριές κακώσεις στο κεφάλι, πέφτοντας σε κώμα και καταλήγοντας έπειτα από έξι ημέρες. Μεταξύ των γιατρών που τον παρακολούθησαν ήταν και ο Hugh Cairns, νευροχειρουργός, ο οποίος συγκλονίστηκε από τον θάνατο και ξεκίνησε πολυετή έρευνα για την πρόληψη παρόμοιων περιστατικών. Οι μελέτες του Cairns τεκμηρίωσαν τη σημασία του κράνους στην αποτροπή θανατηφόρων τραυματισμών. Το έργο του οδήγησε στην υποχρεωτική χρήση κράνους από τους μοτοσυκλετιστές του βρετανικού στρατού από το 1941 και, σταδιακά, στη θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής χρήσης και για τους πολίτες. Ο Lawrence, άθελά του, αποτέλεσε τον καταλύτη για την επιστημονική θεμελίωση της μοτοσυκλετιστικής ασφάλειας.