Αν αύριο έπρεπε να πάρεις ηλεκτρικό… τι θα διάλεγες πρώτα;
Αυτονομία: Για όσους μετράνε χιλιόμετρα, όχι watt.
Απόδοση: Το “wow factor” που ήδη έχουν.
Μπαίνεις στο καλούπι «πρέπει να φορτίσω».
Το δίλημμα του αύριο: τι θέλεις πραγματικά; Αυτονομία ή fast-charge;
Αυτονομία: Για όσους μετράνε χιλιόμετρα, όχι watt.
Ένας από τους λόγους που έως σήμερα πολλοί αναβάτες δεν εμπιστεύονται τα ηλεκτρικά δίκυκλα, είναι η αυτονομία. Ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς δεν θέλει να σκέφτεται αν «θα φτάσει». Παρόλα αυτά, υπάρχουν ηλεκτρικά μοντέλα που πάνε μακριά, απλά δεν μπορούν να συναγωνιστούν τα θερμικά, με τα οποία ξέρεις περίπου τι αυτονομία θα σου προσφέρουν, σε αντίθεση με τα ηλεκτρικά που όσο πιο «επιθετικός» είσαι στο γκάζι, τόσο πιο γρήγορα η μπαταρία τους εξουθενώνεται. Συνεπώς, αν κάτι θα έπρεπε να αλλάξει πρώτο, είναι αυτό: Να μην χρειάζεται να σκέφτεσαι αν θα γυρίσεις σπίτι.
Απόδοση: Το “wow factor” που ήδη έχουν.
Εκεί που δεν «πιάνονται» τα ηλεκτρικά είναι η ροπή, η οποία είναι σαν cheat code. Δεν υπάρχει καθυστέρηση, δεν υπάρχει μετάδοση, απλώς φεύγεις. Και η αίσθηση αυτή, της άμεσης επιτάχυνσης μπορεί να γίνει εθιστική, αλλά για πόσο; Κάποια στιγμή θα πρέπει να γυρίσεις στο economy mode. Από την άλλη, ο ήχος της εξάτμισης, οι κραδασμοί, η αίσθηση των στροφών που ανεβαίνουν – όλα αυτά συνθέτουν μια εμπειρία σχεδόν μουσική για τους «παραδοσιακούς» αναβάτες. Η βενζινοκίνηση φέρει μια πολιτιστική κληρονομιά, μια σύνδεση με το παρελθόν της μοτοσυκλέτας ως αντικείμενο πάθους και ελευθερίας. Δεν είναι απλώς ένα μέσο μετακίνησης – είναι το μέσο έκφρασης. Αντίθετα, το ηλεκτρικό τείνει να λειτουργεί ως αποστειρωμένη εναλλακτική. ¶ψογη, πρακτική, αλλά και «ψυχρή».
Μπαίνεις στο καλούπι «πρέπει να φορτίσω».
Η φόρτιση είναι το “ναι μεν αλλά” κάθε συζήτησης. Όσο κι αν προοδεύουν οι μπαταρίες, το να περιμένεις 4-5 ώρες για να φορτίσεις κάτι που “γεμίζει” σε 3 λεπτά με βενζίνη, παραμένει αποτρεπτικό. Κι όμως, υπάρχουν ελπίδες: Ταχυφορτιστές που ρίχνουν τον χρόνο κάτω από 40 λεπτά, ή εναλλάξιμες μπαταρίες που αλλάζεις σε δευτερόλεπτα. Το ζήτημα είναι να πάψουμε να βλέπουμε τη φόρτιση σαν “αναμονή” και να τη νιώθουμε σαν μέρος της καθημερινότητας — όπως τον ανεφοδιασμό σήμερα.
Το δίλημμα του αύριο: τι θέλεις πραγματικά; Αυτονομία ή fast-charge;
Αν αύριο το πρωί σου έλεγαν “παίρνεις υποχρεωτικά ηλεκτρικό”, τι θα ζητούσες πρώτο; Να σε πάει μακριά, να φορτίζει γρήγορα ή να σε κολλάει στο κάθισμα; Ό,τι κι αν απαντήσεις, εκεί βρίσκεται και το σημείο που η ηλεκτροκίνηση πρέπει να δουλέψει περισσότερο. Γιατί η τεχνολογία υπάρχει — απλώς δεν έχει φτάσει ακόμα στο σημείο που αγγίζει την ψυχολογία του αναβάτη. Και μέχρι να γίνει αυτό, το “αν” θα παραμένει πιο δυνατό από το “πότε”.
