Το τρένο μπήκε στο σταθμό. Σταθερό, τεράστιο, ατσαλένιο. Σκαρφαλώστε πάνω του και καλό ταξίδι.
Στη ζωή μου, και για τα κιλά μου, έχω γυμναστεί μετρίως. Ποτέ δεν έκανα πρωταθλητισμό (ας γελάσω) ούτε και ανήκα σε κάποιο οργανωμένο σύλλογο, όμιλο και τα τοιαύτα. Παρόλα αυτά, και κολύμπι έκανα, και στο ποδήλατο έλιωνα, και, αν δεν βαριόμουν, πού και πού έκανα και λίγα βάρη, ενώ ενίοτε προσπαθούσα να μάθω και κάποια πολεμική τέχνη. Αυτά. Όταν λοιπόν κατέβηκα στο γκαράζ του περιοδικού και αντίκρισα τον ατσάλινο μονομπλόκ όγκο του V-Rod Muscle να καταλαμβάνει ένα χώρο μεγαλύτερο από ό,τι έχω συνηθίσει να πιάνει μοτοσικλέτα, διάφοροι μύες μου προχώρησαν σε ακούσιες συσπάσεις, ενώ οι καρδιακοί μου παλμοί ανέβασαν ρυθμό. Και δεν είχα καν προσπαθήσει να καβαλήσω το κτήνος. Η ιδρωμένη μου παλάμη ψαχούλεψε νευρικά την τσέπη του παντελονιού, για να βρει το κλειδί του Muscle. Και τι κλειδί. Από εκείνα των παλιών κυλινδρικών κλειδαριών, κλειδαριών που παραβιάζονται ιδιαίτερα εύκολα. Έβαλα νοητά σημείωση να μην αφήσω ποτέ το Muscle κλειδωμένο μόνο με την κλειδαριά του τιμονιού. Κατόπιν, σειρά είχε το γνωστό με τα Harley παιχνίδι "ψάξε να βρεις την κλειδαριά". Στο μισοσκόταδο του γκαράζ, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Στο τέλος, το ψαχούλεμα απέδωσε. Φυσικά και δεν θα σας πω πού βρίσκεται η κλειδαριά. ¶λλωστε, το παιχνίδι της προσωπικής ανακάλυψης είναι όλα τα λεφτά. Η διαδικασία έχει ως εξής: βάζετε το κλειδί στο διακόπτη, ξεκλειδώνετε και… αφαιρείτε πάλι το κλειδί για να μην πέσει στο δρόμο! Το κλειδί ξαναπαίρνει τη θέση του στην τσέπη μου, γυρίζω το διακόπτη με το χέρι, στη σωστή θέση, και πιέζω το κουμπί της μίζας. Ο -τέρας της επιλογής σας (προτάσεις του περιοδικού: Γκοτζίλα / Κθούλου Σογκόθ / Μινώταυρος / Τυραννόσαυρος REX)- βρυχάται και απολαμβάνοντας το πανδαιμόνιο, επιδίδομαι σε μερικές ξερογκαζιές. Καρφώνοντας τα πόδια μου στο έδαφος (τα εκατέρωθεν τοποθετημένα τελικά ανοίγουν αρκετά τα πόδια και καλά θα κάνετε να τα κρατήσετε ανοικτά για να μην κάψετε παντελόνι και δέρμα) και βγάζοντας ένα πνιχτό ζορισμένο επιφώνημα ("γκνν"), μετακινώ με μικρά βηματάκια τη μοτοσικλέτα προς τα πίσω. Κατόπιν, επιστρατεύοντας όλη τη μυϊκή μου δύναμη, στρίβω το τιμόνι, που θυμίζει πηδάλιο σκούνας, προς την επιθυμητή κατεύθυνση, και αρχίζω να αναζητώ το λεβιέ των ταχυτήτων. Χμ, α, νάτος! Τον βλέπω στο βάθος, να μου γνέφει. Εμπρός, λοιπόν, κοντά μου ποδαράκια! Απλώνω με ένταση το αριστερό πόδι και λίγο πριν ο τετρακέφαλός μου αρχίσει να παραπονιέται, έχουμε επαφή! Το πόδι σκαλώνει στο μαρσπιέ και με λίγη πίεση βάζω πρώτη στο κιβώτιο. Υπέροχα. Τώρα μπορούμε να ξεκινήσουμε. Αφήνω συμπλέκτη, ανοίγω το γκάζι, και ο -τέρας της επιλογής σας- εξέρχεται μεγαλοπρεπώς από το γκαράζ.
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 51254 αναγνώστες
Η κίνηση στους δρόμους