Αλήθεια, πόσο καιρό έχετε να ακούσετε ή να διαβάσετε γιΆ αυτόν τον -αδόκιμο είναι η αλήθεια- όρο;
Αν κάτι σας θυμίζει, τότε μπορώ να πω με βεβαιότητα πως διανύετε τα πρώτα -άντα σας, αν πάλι δε σας λέει τίποτα, είστε σίγουρα γύρω στα είκοσι.
Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή...
Πριν από μερικά χρόνια, όταν οι συναλλαγές γίνονταν ακόμα με δραχμές, τα motard δεν υπήρχαν στο χάρτη, τα scooter ήταν αδιάφορα μεταφορικά μέσα και ο δανεισμός από τις τράπεζες δεν ήταν της μόδας, ενώ όσοι ενδιαφέρονταν για την αγορά μιας πρώτης -πραγματικής- μοτοσικλέτας, δεν έσπαγαν το κεφάλι τους ψάχνοντας να βρουν σε ποια κατηγορία θα επενδύσουν τα χρήματά τους. Οι επιλογές ήταν περιορισμένες και, για να είμαστε ακριβείς, μόνο μία...τα "ψηλόφτερα" (ουπς! και άλλος όρος από το παρελθόν) 125 και 250 on-off με τετράχρονους ή δίχρονους κινητήρες ήταν η "περισσότερη" μοτοσικλέτα που μπορούσε να αγοράσει κανείς εκείνη την εποχή, χωρίς να σπαταλήσει πολλά χρήματα. "Ορδές" από XR, DR, KLX και TTR αλλά και DT & WR, KDX, RMX και CRM, σκορπούσαν τις στακάτες τετράχρονες πιστονιές τους και το στριγκό δίχρονο ήχο τους στις πόλεις, αλλά και στους λόγγους και τις ραχούλες στα πέριξ αυτών, αφού οι εκτός δρόμου δυνατότητες των συγκεκριμένων μοτοσικλετών ήταν πολύ μεγάλες. Κάπως έτσι, λοιπόν, εφευρέθηκε ο όρος "ψευδο-εντούρο", χαρακτηρίζοντας μία κατηγορία μοτοσικλετών που απλά έκαναν τα πάντα! Καθημερινή μετακίνηση και βόλτες όλη την εβδομάδα, και το σαββατοκύριακο "κοπάνημα" στο βουνό και κοντινές εξορμήσεις. Τα "ψευδο-εντούρο" γαλούχησαν χιλιάδες αναβάτες στη χώρα μας, αλλά εξαφανίστηκαν -δυστυχώς- σταδιακά, αφού οι αυστηρές προδιαγραφές ρύπων που εφαρμόσθηκαν στις περισσότερες αγορές, έκαναν το ενδεχόμενο εφαρμογής δίχρονων ή τετράχρονων αποδοτικών κινητήρων μικρού κυβισμού σε μοτοσικλέτες καθημερινής χρήσης να φαντάζει από "χλωμό" ως "ομιχλώδες".
ΕΚΤΥΠΩΣΗ
Διαβάστηκε από 47335 αναγνώστες
