Υποχρεωτικός εξοπλισμός με νόμο: ασφάλεια ή υπερβολική παρέμβαση;
Αν μας αναφέρει κάποιος τη φράση «βασικός εξοπλισμός μοτοσυκλέτας», πολλοί από εμάς θα φέρουμε στο μυαλό μας παρόμοια πράγματα, σε καμία περίπτωση όμως δε θα σκεφτούμε όλοι τα ίδια.
Κράνος, μπουφάν, γάντια – πρέπει να γίνουν όλα υποχρεωτικά;
Λιγότεροι τραυματισμοί, λιγότερο κόστος υγείας.
Προσωπική ελευθερία και «φορολογία» μοτοσυκλετιστών.
Πού μπαίνει η γραμμή ανάμεσα σε προστασία και πατερναλισμό;
Κράνος, μπουφάν, γάντια – πρέπει να γίνουν όλα υποχρεωτικά;
Αν μας αναφέρει κάποιος τη φράση «βασικός εξοπλισμός μοτοσυκλέτας», πολλοί από εμάς θα φέρουμε στο μυαλό μας παρόμοια πράγματα, σε καμία περίπτωση όμως δε θα σκεφτούμε όλοι τα ίδια. Με την ελπίδα πως το κράνος είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όλων μας, από εκεί και έπειτα οι απόψεις ποικίλουν. Το μπουφάν και τα γάντια είναι αυτά που συνήθως συμπληρώνουν το «πακέτο» για αρκετούς αναβάτες που τα θεωρούν αυτονόητα πρωτού ανέβουν στη μοτοσυκλέτα τους. Για άλλους ωστόσο αποτελούν περιττά αξεσουάρ, περισσότερο χρήσιμα για μεγάλες διαδρομές ή υψηλές ταχύτητες, και όχι τόσο αναγκαία για μετακινήσεις μέσα στην πόλη. Η υποχρεωτική τους χρήση λοιπόν, μπορεί για κάποιους αναβάτες να μη σημαίνει απολύτως τίποτα, μιας και ήδη τηρούν αυτά τα μέτρα ασφαλείας, για άλλους όμως είναι ένας εξαναγκασμός που θα μεταβάλλει κατά πολύ τις συνήθειές τους.
Λιγότεροι τραυματισμοί, λιγότερο κόστος υγείας.
Η επιβολή μιας τέτοιας υποχρεωτικότητας συνοδεύεται από μια σειρά επιχειρημάτων που, η συνολική τους κατεύθυνση αφορά την ατομική προστασία αλλά και τη διασφάλιση της ομαλής κυκλοφορίας συνολικά. Είναι γεγονός πως ένας μεγάλος αριθμός τραυματισμών από ατυχήματα με μοτοσυκλέτες συμβαίνουν σε καθημερινή βάση και ,σε αρκετές περιπτώσεις, η έλλειψη κατάλληλου προστατευτικού εξοπλισμού, δυσχεραίνει κατά πολύ τις προσπάθειες χορήγησης πρώτων βοηθειών από το ιατρικό προσωπικό. Συνολικά αυτό οδηγεί σε μια πιο πιεστική συνθήκη απέναντι σε ένα σύστημα υγείας που βρίσκεται πάντα «στα κόκκινα». Η υποχρεωτική χρήση λοιπόν ενός βασικού «πακέτου» εξοπλισμού στοχεύει ακριβώς στη μείωση τέτοιου είδους φαινομένων, τόσο για κάθε αναβάτη ξεχωριστά αλλά και για τη συνολική μείωση του φόρτου στο σύστημα υγείας.
Προσωπική ελευθερία και «φορολογία» μοτοσυκλετιστών.
Η απάντηση στα παραπάνω έρχεται να τονίσει τη σημασία του παράγοντα της προσωπικής ελευθερίας, καθώς και την έμμεση δημιουργία ενός άτυπου κανονισμού, βάσει του οποίου οι αναβάτες επιβαρύνονται με παραπάνω έξοδα, απλά και μόνο επειδή δεν επιλέγουν να κινούνται με αμάξι. Σχετικά με τον παράγοντα της προσωπικής ελευθερίας, υπάρχουν αναβάτες που υποστηρίζουν πως η χρήση των μέσων προστασίας που αναφέραμε παραπάνω, θα έπρεπε να είναι αποκλειστικά προσωπική επιλογή του κάθε ατόμου που επιλέγει το δίκυκλο ως μέσο μετακίνησης. Παράλληλα, ένα επιχείρημα που χρησιμοποιείται και από αναβάτες που δε δηλώνουν αντίθετοι στην υποχρεωτικότητα του μέτρου, είναι πως σε τέτοια είδη «πρώτης ανάγκης» η φορολογία θα έπρεπε να είναι ελάχιστη έως μηδαμινή, προκειμένου να είναι προσιτά για όποιον επιθυμεί να τα αγοράζει.
Πού μπαίνει η γραμμή ανάμεσα σε προστασία και πατερναλισμό;
Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα δημιουργούν συνολικότερα και μια εικόνα της κοινωνίας σε διαφωνία –όπως έχει συμβεί και στο πρόσφατο παρελθόν, με τις απόψεις να συγκρούονται και την κάθε πλευρά να υποστηρίζει σθεναρά τις θέσεις της. Ειδικότερα, ζητήματα κουλτούρας όπως η οδηγική στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλάζουν δύσκολα από τη μια στιγμή στην άλλη. Προφανώς τέτοιου είδους αποφάσεις, για κάποιους είναι προς τη σωστή κατεύθυνση επιδιόρθωσης της κατάστασης και για άλλους αποτελούν μια άνευ λόγου κρατική αυστηρότητα. Σε κάθε περίπτωση η επαρκής συζήτηση και ενημέρωση γύρω από τέτοια θέματα, μειώνει την αίσθηση του «κηδεμόνα», στην οποία η κοινωνία αντιδρά. Εσείς τι πιστεύετε? Πρόκειται για απόφαση που μεριμνά για την οδική ασφάλεια ή για παρέμβαση που εξαντλεί την αυστηρότητά της χωρίς λόγο?
