Κινητήρας

Εξ όψεως πρόκειται για τη γνωστή κινητήρια μονάδα που η Enfield χρησιμοποιεί στην παραγωγή της από τη δεκαετία του 1960. Στην ουσία όμως ο εκσυγχρονισμός έχει περάσει πάνω της σε πολλά στάδια.

Την πρώτη φορά που καβάλησα μια Bullet 500, πριν περίπου 15 χρόνια, σταματούσε με δύο ταμπούρα, οι ταχύτητες έβγαιναν από δεξιά και η παράδοση από τον αντιπρόσωπο περιελάμβανε ένα γρήγορο μάθημα στο τρίψιμο των πλατίνων - καθώς τότε ακόμη οι Royal Enfield δεν είχαν αποκτήσει ηλεκτρονικά. Η εκκίνηση γινόταν μόνο με μανιβέλα και η διαδικασία απαιτούσε αργές μανιβελιές μέχρι το αμπερόμετρο στα όργανα να ισορροπήσει στο μηδέν πριν πάρει μπροστά.

Σήμερα απολαμβάνουμε έναν μονοκύλινδρο που έχει εξελιχθεί πλήρως στα σημερινά βασικά στάνταρ. Ο στρόφαλός του έχει ελαφρύνει αισθητά, κάτι που σημαίνει πολύ μικρότερη αδράνεια, η μοτοσυκλέτα στροφάρει πιο ελεύθερα και ακούει άμεσα στις οδηγίες του χειριστή της.

Η υποτετράγωγη γεωμετρία παραμένει -ευτυχώς!- βασικό χαρακτηριστικό του κινητήρα, ο οποίος εδώ έχει μεγαλώσει κατά μερικά κυβικά εκατοστά σε σχέση με το Bullet. Για να φτάσουμε στα 535 κ.εκ. έχει αυξηθεί η διάμετρος του πιστονιού από τα 84 στα 87 χλστ, κρατώντας πάντα την υποτετράγωγη αναλογία με τη διαδρομή στα 90 χλστ.

Η απόδοσή του φτάνει στα 27 άλογα (από 26 του Bullet), και αποδίδεται πολύ ψηλά, στις 5.100 σ.α.λ. Μπορεί να ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά ειλικρινά οι 5.000 στροφές είναι ψηλά για αυτόν τον κινητήρα, του οποίου το ωφέλιμο φάσμα περιορίζεται ουσιαστικά στην περιοχή από 2.000 ως 4.000 σ.α.λ.

Να σημειώσουμε επίσης πως η μοτοσυκλέτα που δοκιμάσαμε φορά μια πιο ελεύθερη εξάτμιση από τη στάνταρ, η οποία είναι αρκετά θορυβώδης - αλλά δε γνωρίζουμε πόση διαφορά κάνει σε απόδοση μη έχοντας οδηγήσει με την κανονική.