YZ125: Το YZ125 είναι μια μοτοσυκλέτα με δίχρονο κινητήρα 124,9 κ.εκ, σχεδιασμένο για motocross. Παρότι κατασκευάστηκαν πολύ λίγα, αφού δεν προσφερόταν στο κοινό μέσω ευρείας παραγωγής, καταγράφηκε ως το πρώτο μοντέλο με το όνομα YZ125. Για τα πρώτα δύο χρόνια εξοπλιζόταν με διπλά αμορτισέρ (Shock Thermalflow) ενώ το 1975 κυκλοφόρησε το πρώτο με monoshock αμορτισέρ. Τα YZ125 παρέμειναν στην παραγωγή από το 1996 έως το 2002 και θεωρούνται ως οι καλύτερες μοτοσικλέτες για το χώμα, εξαιτίας της μεγάλης ισχύος και του άριστου χειρισμού τους.
RD250: Το RD250 (το RD προέρχεται από το Race Developed) είναι μια δίχρονη μοτοσικλέτα που έμεινε στην παραγωγή μεταξύ του 1973 και του 1987. Δύο γενιές RD (επίσης γνωστό ως RZ250 στις αγορές της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας) παρήχθησαν: τα αερόψυκτα μοντέλα από το 1973 έως το 1979 και από το 1980 μέχρι το 1987 τα υγρόψυκτα μοντέλα. Το βάρος του έφτανε τα 152 κιλά και φορούσε ένα δικύλινδρο κινητήρα 247 κυβικών με απόδοση 30 ίππων. Είχε κιβώτιο 6 ταχυτήτων και μετάδοση με αλυσίδα.
SR500: Το SR500 (1978-1999) είναι μια μονοκύλινδρη, αερόψυκτη μοτοσικλέτα διπλής χρήσης, που αποτελεί ελαφρώς τροποποιημένη έκδοση του μεγάλου μονοκύλινδρου XT500 / TT500. Διέθετε ηλεκτρονική ανάφλεξη καθώς και ένα μοχλό απελευθέρωσης συμπίεσης για να κάνει την εκκίνηση πολύ πιο εύκολη. Το SR σχεδιάστηκε από τον Atsushi Ishiyama με την Yamaha με σκοπό να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο με το πρώτο τετράχρονο Τwin XS 650, το οποίο ήταν επίσης εμπνευσμένο από το βρετανικό design.
XV-750: Το XV750 ή αλλιώς Virago 750 ήταν ένα V-twin cruiser. Κατασκευάστηκε από το 1981 έως το 1983 και από το 1988 έως το 1998, ως μέρος της γκάμας των Yamaha Virago. Ήταν η πρώτη προσπάθεια της Ιαπωνικής εταιρίας στην αγορά V-twin cruiser και μοιράζεται ένα πλαίσιο και πολλά εξαρτήματα με το μεγαλύτερο XV1100 Virago.
IT250: Το IT250 ήταν μια δίχρονη motocross μοτοσικλέτα που κατασκευάστηκε από το 1978 έως το 1982. Ο κινητήρας ήταν μονοκύλινδρος, αερόψυκτος με χωρητικότητα 247 κυβικών εκατοστών. Η ισχύς του ήταν 10 ίπποι στις 5.500 σ.α.λ με μέγιστη ροπή 14,0 Nm στις 5.500 σ.α.λ. Εξοπλιζόταν με κιβώτιο έξι ταχυτήτων, ανάρτηση με μπροστινά πιρούνια 32mm, monoshock αμορτισέρ και αλουμινένιο ψαλίδι. Το IT κατασκευάστηκε για enduro χρήση, αν και χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία για χώμα και motocross. Ζύγιζε μόλις 111,6 κιλά.
ΧΤ550: Όντας μια μοτοσυκλέτα με σαφείς enduro καταβολές, το XT550 αποδείχθηκε μακροπρόθεσμα ένα εξαιρετικό πολυχρηστικό εργαλείο. Το 550 έφερε ηλεκτρονική ανάφλεξη και η τροφοδοσία γινόταν από το ιδιαίτερο και αρκετά πολύπλοκο διπλό καρμπυρατέρ YDIS, που προσέφερε ομαλή τροφοδοσία ανάλογα με τις απαιτήσεις του κινητήρα και του αναβάτη ανά πάσα στιγμή. Ο κινητήρας έφερε 4 βαλβίδες ανά κύλινδρο με απόδοση 38 ίππων και 4,4 kgm ροπής ενώ ζύγιζε μόλις 134 κιλά. Εξοπλίστηκε με την θρυλική πλέον cantilever ανάρτηση, με το αμορτισέρ να έχει τοποθετηθεί κάτω από το τεπόζιτο καυσίμου και τη σύνδεση να γίνεται απευθείας πάνω στο ψαλίδι, σε μία διάταξη που επέτρεπε την αύξηση της διαδρομής της πίσω ανάρτησης σε σημαντικό βαθμό και βελτίωσε δραματικά την οδηγική συμπεριφορά.
XT-600Z tenere (big tank): Το XT 600Z Ténéré ήταν μια adventure μοτοσικλέτα με κινητήρα που βασίζεται σε αυτόν του ΧΤ 550, ρεζερβουάρ καυσίμου 30 λίτρων και εκκίνηση αποκλειστικά με μανιβέλα. Η απόδοση του έφτανε τους 44 ίππους στις 6.000 σ.α.λ. με τη μέγιστη τιμή της ροπής να είναι 51ΝΜ στις 5.750 σ.α.λ.
Τ80: Τα Yamaha Town Mate ξεκίνησαν να κυκλοφορούν το 1983 μετά την κατάργηση των Mate. Είχαν καινούργιο σχεδιασμό και κινητήρα σε σύγκριση με τα προηγούμενα μοντέλα της σειράς. Το Τ-80 φορούσε κινητήρα 80 κυβικών όπως υποδήλωνε και το όνομα του. Ερχόταν με σασμάν τεσσάρων σχέσεων (το λεγόμενο ευρωπαϊκό μοντέλο) αλλά και με το κλασικό τριών σχέσεων που ήταν μοντέλο εισαγωγής ως μεταχειρισμένο από την Ιαπωνία. ¶φησε ιστορία για την αξιοπιστία του μοτέρ και την ύπαρξη άξονα κίνησης που έριχνε το κόστος συντήρησης κατά πολύ. Η ονομαστική ισχύς ήταν 6,5 ίπποι.
YZR250 OW47: Από το 1980 έως το 1985, η Yamaha δημιούργησε ένα 250αρι που προορίζονταν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχύτητας με την κωδική ονομασία OW47. Ο δίχρονος , δικύλινδρος υγρόψυκτος κινητήρας ισχύος 70 ίππων, έχει το σύστημα YPVS (Yamaha Power Vaves System). Ο Carlos Lavado, ένας θεαματικός αναβάτης στην κατηγορία 250, κέρδισε τον πρώτο τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή το 1983, πάνω στη σέλα ενός YZR250 OW47.
XJ650 Turbo: Η XJ 650 Seca Turbo συνδύαζε δύο αιχμηρές τάσεις της εποχής: υπερτροφοδοτούμενη δύναμη και φουτουριστικό αεροδυναμικό στυλ. Φορούσε ένα πλήρες σετ πλαστικών με βαθιά σπόιλερ κάτω από τον κινητήρα για να απορροφούν κρύο αέρα. Ο τετρακύλινδρος κινητήρας των 653 κυβικών απέδιδε 90 ίππους στις 9.000 σ.α.λ. με μέγιστη ροπή 82 ΝΜ στις 7.500 σ.α.λ. Σε αντίθεση με άλλους υπερτροφοδοτούμενους κινητήρας, αυτός του XJ 650 Seca Turbo του 1983 ρουφούσε μέσα από τέσσερα ξεχωριστά καρμπυρατέρ αλλά τα καυσαέρια έβγαιναν μέσω μιας μόνο από τις δύο εξατμίσεις. Η δεύτερη εξάτμιση χρησιμοποιούνταν για το overboost από το turbo.
RD-500LC: Με την επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του 80 του Kenny Roberts και του YZR500 στους αγώνες μοτοσικλέτας Grand Prix, η Yamaha συνειδητοποίησε ότι ένα αντίγραφο για το δρόμο θα πωλούσε καλά. Χρησιμοποιώντας παρόμοια τεχνολογία με αυτή της μικρότερης σειράς RD, το RD500LC παρουσιάστηκε το 1984, αλλά έμεινε για σύντομο χρονικό διάστημα μέχρι το 1986 γι αυτό σήμερα αποτελεί σπάνιο μοντέλο για τους απανταχού συλλέκτες. Η RD500LC (Race Developed 500CC Liquid Cooled μοτοσικλέτα) χρησιμοποιεί μια διάταξη μοτέρ V4 των 50 μοιρών, με δύο στροφαλοφόρους άξονες. Οι συνδεδεμένες βαλβίδες εξάτμισης Yamaha YPVS ελέγχονται από μία ηλεκτρονική μονάδα και σερβοκινητήρα και έχουν σχεδιαστεί για να παρέχουν μεγαλύτερο εύρος ισχύος. Η απόδοση της ήταν 88 ίπποοι στις 9.500 σ.α.λ. με μέγιστη ροπή 65,4 ΝΜ στις 8.500 σ.α.λ.
VMAX: Το V-Max, είναι μια μοτοσικλέτα cruiser, γνωστή για τον ισχυρό κινητήρα 70 ° V4, τον άξονα κίνησης και το ξεχωριστό της στιλ. Με την κυκλοφορία του το 1985, το V-Max συγκέντρωσε αμέσως την προσοχή όλων. Τόσο στην Ιαπωνία όσο και στις υπόλοιπες χώρες, το V-Max πουλήθηκε από το πρώτο μοντέλο του 1985 έως το έτος 2007 έχοντας υποστεί ελάχιστες τροποποιήσεις. Το V-Max έγινε αντικείμενο συζήτησης για τις γρήγορες επιταχύνσεις του, αλλά επικρίθηκε επίσης για την κακή του ικανότητα στις στροφές και την μαλακή ανάρτηση του.
TTR600R: Το TTR600R είναι μια μοτοσυκλέτα enduro που έχει στενή σχέση με τη σειρά XT των αερόψυκτων μονοκύλινδρων κινητήρων. Το TTR600R είχε μειωμένο πλάτος κινητήρα, ελαφρύτερο συμπλέκτη και στρόφαλο, και καρμπυρατέρ Teikei YDIS μεγαλύτερης διαμέτρου. Το φιλτροκούτι των 8 λίτρων ήταν επίσης μεγαλύτερο από αυτό του ΧΤ. Το TTR600R επιτάχυνε τα 0-100 σε 5,5 δευτερόλεπτα και είχε μέγιστη ταχύτητα 155 χλμ./ώρα. Η καλύτερη επιτάχυνση από το XT600, οφειλόταν στο χαμηλότερο βάρος και το κοντύτερο γρανάζωμα. Το TTR600R είχε μόνο μανιβέλα για την εκκίνηση και φορούσε πλήρως ρυθμιζόμενο πιρούνι 46 χιλιοστών και πίσω αμορτισέρ της Öhlins. Ήταν επίσης εξοπλισμένο με ζάντες αλουμινίου Takasago, δισκόφρενα Brembo με πλέγματα σωληνάκια υψηλής πίεσης, αλουμινένιο ψαλίδι Deltabox.
TDR250: Το TDR250 ήταν μια μοτοσικλέτα διπλής χρήσης που κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1988 και 1993. Πηγή τροφοδοσίας ήταν ένας δίχρονος, υγρόψυκτος κινητήρας 249 κυβικών, ο οποίος ενσωμάτωνε σύστημα βαλβίδων Yamaha YPVS και ανάφλεξη CDI. Σχεδόν όλος ο κινητήρας, το κιβώτιο ταχυτήτων και τα ηλεκτρικά εξαρτήματα είναι ίδια με αυτά των TZR και R1-Z. Το μοντέλο TDR σχεδιάστηκε για να παρέχει ευκίνητο χειρισμό και γρήγορες επιταχύνσεις τόσο στο δρόμο όσο και εκτός δρόμου.
ΧΤ600: Το XT 600 θεωρείται ένα πολυχρηστικό Enduro, κατάλληλο για οδήγηση εντός και εκτός δρόμου. Τα δισκόφρενα, ο κινητήρας τεσσάρων βαλβίδων, το μονό αμορτισέρ και τα σύγχρονα ηλεκτρικά 12 βολτ, παρουσίασαν σημαντικές βελτιώσεις σε σχέση με το μοντέλο Yamaha XT 500 του 1975. Το 1984 το XT 600 ήρθε για να αντικαταστήσει το XT 550. Εκτός από τις αλλαγές στο σχεδιασμό, η κύρια διαφορά ήταν η χρήση του ρεζερβουάρ 11,5 λίτρων.
