Γιατί το κράτος στοχοποιεί τις μοτοσυκλέτες;
Η μοτοσυκλέτα υπήρξε για δεκαετίες το μεταφορικό μέσο που έβγαζε ασπροπρόσωπους όσους ήθελαν ευελιξία, οικονομία και ελευθερία στην πόλη.
Νοιάζονται για την ασφάλειά μας, αλλά οι δρόμοι καρμανιόλες.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά σε αυτοκίνητο και μοτοσυκλέτα.
Οι νέοι προτιμούν πατίνια γιατί έχουν λιγότερα πρόστιμα και υποχρεώσεις.
Καμία επιδότηση για εξοπλισμό ασφαλείας, εκτός αν είναι… ηλεκτρικό.
Ακόμα και η διήθηση είναι με το σταγονόμετρο.
Νοιάζονται για την ασφάλειά μας, αλλά οι δρόμοι καρμανιόλες.
Η μοτοσυκλέτα υπήρξε για δεκαετίες το μεταφορικό μέσο που έβγαζε ασπροπρόσωπους όσους ήθελαν ευελιξία, οικονομία και ελευθερία στην πόλη. Σήμερα, όμως, ολοένα και περισσότεροι αναβάτες αισθάνονται πως βρίσκονται στο στόχαστρο ενός κρατικού μηχανισμού που, αντί να τους στηρίζει, επιλέγει να επιβάλλει πολιτικές που λειτουργούν αποτρεπτικά. Οι επίσημες τοποθετήσεις κάνουν λόγο για αυστηρά μέτρα υπέρ της ασφάλειας. Στην πράξη, όμως, οι αναβάτες συνεχίζουν να κινούνται σε δρόμους που συχνά μοιάζουν με εμπόλεμη ζώνη. Λακκούβες, κακοτεχνίες, άσφαλτος γυαλί, ακόμη και χαντάκια χωρίς σήμανση. Το κράτος εμφανίζεται αυστηρό στην επιβολή προστίμων αλλά αδιάφορο στην υποχρέωση να εξασφαλίζει το καλύτεορ οδικό περιβάλλον με βασικά πρότυπα ασφαλείας.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά σε αυτοκίνητο και μοτοσυκλέτα.
Η μοτοσυκλέτα αντιμετωπίζεται σαν εύκολος στόχος. Καμία ανοχή διαμηνύει η τροχαία για το κράνος, την ώρα που μέσα στα αυτοκίνητα ανταλλάσουν μηνύματα και φωτογραφίες στα social media. Φυσικά δεν τίθεται καν ερώτημα αν πρέπει ο κάθε ένας από εμάς να φοράει κράνος πριν καν γυρίσει το κλειδί στη μίζα της μοτοσυκλέτας - scooter του. Όμως η παραβατικότητα δεν μετριέται με ρόδες. Το πρόστιμο για μη χρήση κράνους παραμένει υψηλό και συχνά εφαρμόζεται με αυστηρότητα, ενώ η χρήση ζώνης στα αυτοκίνητα αντιμετωπίζεται πολύ πιο χαλαρά, παρά το ότι οι παραβάσεις είναι υπαρκτές και εξίσου επικίνδυνες. Στη ζώνη του συνοδηγού δεν χάνεις το δίπλωμα σου αλλά αν δεν έχει ο συνεπιβάτης κράνος την πληρώνεις και εσύ. Με τον τρόπο που γίνεται όλο αυτό, η στόχευση μοιάζει μεμονωμένη. Ο αναβάτης νιώθει ότι ποινικοποιείται περισσότερο επειδή βρίσκεται σε πιο ευάλωτο όχημα, λες και το κράτος θεωρεί πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος «ανταμείβεται» με μεγαλύτερα πρόστιμα.
Οι νέοι προτιμούν πατίνια γιατί έχουν λιγότερα πρόστιμα και υποχρεώσεις.
Τα τελευταία χρόνια, ο μέσος όρος ηλικίας των αναβατών στη χώρα αυξάνεται. Ο πληθυσμός της μοτοσυκλέτας γερνάει καθώς δεν μπαίνει νέο αίμα στον κόσμο των δύο τροχών. Οι νέοι βλέπουν ότι η μοτοσυκλέτα συνοδεύεται από αυξημένα πρόστιμα και μηδενική στήριξη και στρέφονται σε ποδήλατα ή πατίνια. Λογικό, καθώς τα ηλεκτρικά πατίνια κινούνται χωρίς πινακίδες, χωρίς ουσιαστικό έλεγχο, συχνά χωρίς κράνος, και χωρίς να υπόκεινται σε αντίστοιχα πρόστιμα με αυτά των μοτοσυκλετών. Για την ίδια παράβαση κράνους, η μοτοσυκλέτας τρώει 350 ευρώ και το δίπλωμα για ένα μήνα και το πατίνι 30 ευρώ και δεν χρειάζεται καν να έχει δίπλωμα ας είναι και 12 χρονών. Με πατίνι μπορείς να πας όπου θέλεις και να παρκάρεις όπου εμποδίζει περισσότερο, την ώρα που η μοτοσυκλέτα απαγορεύεται να παρκάρει σε πεζοδρόμια καθώς προβλέπεται πρόστιμο 150 ευρώ και αφαίρεση του διπλώματος οδήγησης για 20 μέρες, έστω και αν το δίκυκλο είναι σε σημείο που δεν ενοχλεί κανένα, έστω και αν δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης κλπ (πχ σε σταθμούς Μετρό κα). Έτσι δημιουργείται μια παράλογη εικόνα: Ο αναβάτης που έχει δίπλωμα, πληρώνει τέλη, περνάει ΚΤΕΟ και φοράει προστατευτικό εξοπλισμό, αντιμετωπίζεται πιο αυστηρά από κάποιον που κινείται με πατίνι χωρίς καμία τυπική υποχρέωση. Το μήνυμα που βγαίνει προς τους νέους; «Μην πάρεις μηχανή, πάρε πατίνι. Είναι πιο φθηνό… και στα πρόστιμα.»
Καμία επιδότηση για εξοπλισμό ασφαλείας, εκτός αν είναι… ηλεκτρικό.
Η πολιτεία επιδοτεί ηλεκτρικά ποδήλατα, πατίνια, ακόμα και ηλεκτρικά μοτοποδήλατα, όχι για λόγους ασφάλειας αλλά για λόγους ρύπων. Την ίδια ώρα, ο προστατευτικός εξοπλισμός για μοτοσυκλετιστές, βλέπε κράνος, μπουφάν με προστασίες, μπότες, γάντια, που αποδεδειγμένα σώζουν ζωές, δεν έχουν καμία επιδότηση. Αντιμετωπίζονται σαν προϊόντα λιανικής. Ο αναβάτης βρίσκεται ολομόναχος στην αντιμετώπιση του κόστος σε ότι αφορά την προσωπική του ασφάλεια. Ίσως γιατί η μοτοσυκλέτα αντιμετωπίζεται ως ρυπογόνο κατάλοιπο με συνεχόμενο ρίσκο, όχι ως υπαρκτό μέσο μετακίνησης που χρειάζεται ενίσχυση ώστε να γίνει ασφαλέστερο. Είναι άραγε οι εκπομπές ρύπων σημαντικότερες από τους ανθρώπους, αφού το καθαρότερο περιβάλλον είναι για όλους μας ανεξάρτητα από το σε πόσες ρόδες κυκλοφορούμε.
Συνέχεια του άρθρου >>>.jpg)
