Yamaha XΤ : Η αρχή και το τέλος ενός μύθου!

XT500 η πρώτη σπίθα και το Paris-Dakar
Το XT600 και η δεκαετία που κυριάρχησε παντού
Από τα 350 στα 660 κυβικά και το κλείσιμο ενός κύκλου
Το XT ως μνήμη, ως ταυτότητα, ως τρόπος ζωής

YAMAHA: Μόνο αν είναι MAX κυριαρχεί!

XT500 η πρώτη σπίθα και το Paris-Dakar

Το Yamaha XT500 εμφανίστηκε το 1976 και έφερε μαζί του κάτι σχεδόν επαναστατικό για την εποχή: έναν μονοκύλινδρο τετράχρονο κινητήρα σε ελαφρύ πλαίσιο, με χωμάτινες ρίζες αλλά ασφάλτινες ικανότητες. Δεν είχε μίζα, δεν είχε φανφάρες. Η Yamaha το έφτιαξε για να αντέχει παντού, και αυτό το “παντού” έγινε κυριολεκτικό όταν το XT σάρωσε στο Paris-Dakar και έγινε θρύλος στους πιο δύσκολους αγώνες του κόσμου.
Στην Ελλάδα, άρχισε να κυκλοφορεί σε περιορισμένα κομμάτια. Όσοι το είχαν, ξεχώριζαν. Δεν ήταν απλώς ένα μηχανάκι, ήταν μια δήλωση. Ότι είσαι άνθρωπος του δρόμου, της περιπέτειας, του ταξιδιού. Το XT500 ήταν το πρώτο κεφάλαιο μιας ιστορίας που στην Ελλάδα θα έπαιρνε μυθικές διαστάσεις.
 

Το XT600 και η δεκαετία που κυριάρχησε παντού

Το 1990, το XT600E με μίζα μπήκε στις ζωές των Ελλήνων και δεν ξαναβγήκε ποτέ από τις καρδιές τους. Αν υπήρχε ένα μηχανάκι που μπορούσε να κάνει τα πάντα, αυτό ήταν. Πήγαινε στη δουλειά, στο βουνό, στο νησί, στο ραντεβού, και όλα αυτά με τον ίδιο άνετο ρυθμό. Ψηλή θέση οδήγησης, άνετη σέλα, ροπάτος κινητήρας, και μια αντοχή που ξεπερνούσε τις προσδοκίες.
Αστυνομία, ταχυμεταφορές, απλοί καθημερινοί αναβάτες – όλοι είχαν ή ήθελαν ένα XT. Δεν χρειαζόταν να το διαφημίσει κανείς. Έβλεπες έναν τύπο με μπουφάν και κράνος Arai να το πηγαίνει όρθιος στο χώμα και έλεγες: “Αυτός είναι τιμόνι”. Το XT ήταν ο ήρωας της πόλης και του βουνού. Και πάνω του χτίστηκε μια ολόκληρη κουλτούρα.
 

Από τα 350 στα 660 κυβικά και το κλείσιμο ενός κύκλου

Το XT δεν ήταν ποτέ μόνο ένα μοντέλο. Το μικρότερο XT350 έγινε αγαπημένο των χωματερών. Ήταν ελαφρύ, ζωντανό και ιδανικό για όσους ήθελαν να μάθουν να οδηγούν σωστά εκτός δρόμου. Δεν είχε τις άνετες βόλτες του 600, αλλά είχε άγριο χαρακτήρα.
Το κύκνειο άσμα της οικογένειας ήρθε με το XT660R/X. Με ψεκασμό, σύγχρονα περιφερειακά και πιο “ευρωπαϊκή” αίσθηση, απευθυνόταν σε πιο ώριμο κοινό. Δεν είχε το cult του 600, αλλά έδειχνε πόσο είχε εξελιχθεί η πλατφόρμα. Και μέσα από αυτό το μοντέλο, έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος ιστορίας – όχι με βροντή, αλλά με σεβασμό.
 

Το XT ως μνήμη, ως ταυτότητα, ως τρόπος ζωής

Δεν ήταν όλοι οι XTάδες ίδιοι, αλλά όλοι μοιράζονταν κάτι κοινό: πάθος. Το Yamaha XT δεν ήταν ένα ακόμα μηχανάκι. Ήταν το πρώτο σου, το εργαλείο σου, το μέσο για να ανακαλύψεις τον κόσμο. Ήταν το δίτροχο που ξεφόρτωνες από το πλοίο για το νησί, που πήγαινες εκδρομές, που σήκωνες στο πεζοδρόμιο όταν δεν έπαιρνε μπροστά. Και το αγαπούσες γιΆ αυτό.
Ήταν πανίσχυρο χωρίς να είναι γρήγορο, όμορφο χωρίς να το προσπαθεί, σκληρό χωρίς να είναι άγριο. Σου μάθαινε ότι η ελευθερία δεν έχει πάντα ABS και traction. Έχει όμως ψυχή, ροπή και ένα γκάζι που πάλλεται στα χέρια σου. Αν είχες ποτέ XT, ξέρεις. Αν όχι, δεν θα καταλάβεις ποτέ.