Honda GLX: Το παπί που μεγάλωσε την Ελλάδα

Αν είχες GLX, ήσουν ο βασιλιάς της γειτονιάς
Από το σούπερ μάρκετ στο βουνό, με το ίδιο γκάζι
Τα GLXάδικα: τα άτυπα ιερά της παπιδοκουλτούρας
Αγώνες, αναμετρήσεις και ιστορίες της ασφάλτου

HONDA: Spring Offer Astrea Grand & Supra X με όφελος έως 160ε.

Αν είχες GLX, ήσουν ο βασιλιάς της γειτονιάς

Μπορεί να μην είχες άδεια οδήγησης – αλλά είχες ελευθερία. Το Honda GLX, το ταπεινό, αθόρυβο και σίγουρο παπί, δεν ήταν απλώς ένα δίτροχο εργαλείο. Ήταν τρόπος ζωής. Ήταν το πρώτο «όχημα απόδρασης» για χιλιάδες Έλληνες, από τα τέλη των 80s μέχρι και σήμερα. Κι όσο κι αν αλλάξαμε εποχές, το GLX δεν μας άφησε ποτέ.
Κάθε ελληνική γειτονιά είχε τουλάχιστον ένα. Με φθαρμένο αυτοκόλλητο Honda στο ντεπόζιτο, ή με φρεσκοβαμμένα πλαστικά και εξάτμιση που τραντάζει τις καρέκλες στο καφενείο. Δεν είχε σημασία αν ήταν μοντέλο του '89 ή του '03. Ήταν GLX. Και αυτό αρκούσε.
 

Από το σούπερ μάρκετ στο βουνό, με το ίδιο γκάζι

Το GLX ήταν ο στρατιώτης της καθημερινότητας. Πήγαινε στο ψιλικατζίδικο, μετέφερε καρπούζια, ανέβαινε βουνά, πήγαινε στη δουλειά, έκανε και τη βόλτα της Κυριακής. Με τον αθάνατο 4χρονο κινητήρα των 50 ή 90 κυβικών, με τεσσάρι σασμάν( ή 3άρι αν το είχες κάνει μετατροπή από στρογγυλοφάναρο) και ήχο πιο αναγνωρίσιμο από εθνικό ύμνο, το GLX έγραφε ιστορία.
Δεν χαλούσε ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ. Αν χαλούσε, έπαιρνες ένα μπουζί και ένα κατσαβίδι – και έδινες ζωή ξανά. Κανείς δεν θυμάται να του αλλάζει λάδια, αλλά όλοι θυμούνται να αλλάζουν σχέσεις «με την ψυχή». Το GLX σε έβαζε στον δρόμο, ακόμα και χωρίς δίπλωμα. Γιατί το GLX δεν ρωτούσε: απλώς πήγαινε.
 

Τα GLXάδικα: τα άτυπα ιερά της παπιδοκουλτούρας

Σε κάθε πόλη, υπήρχε το ένα συνεργείο που «ασχολείται μόνο με GLX». Με ράφια γεμάτα μοτέρ, κυλινδροκεφαλές, εξατμίσεις, και φίλτρα που δεν έγραφαν ποτέ «original», αλλά δούλευαν καλύτερα από μαμά. Οι μετατροπές ήταν τελετουργία: από απλό "ρεκτιφιέ" μέχρι 125άρια μοτέρ με 30άρι καρμπυρατέρ ,το GLX μεταμορφωνόταν σε εργαλείο δρόμου, ταχύτητας ή... θορύβου.
Αντίθετα με την εποχή, το GLX δεν ακολούθησε τις μόδες. Έμεινε ίδιο – απλό, πρακτικό, αυθεντικό. Και αυτή ήταν η δύναμή του.
 

Αγώνες, αναμετρήσεις και ιστορίες της ασφάλτου

Πέρα από τις πόλεις και τα delivery, το GLX είχε και τη δική του σκηνή. Αγώνες ταχύτητας, κόντρες, πίστες-πατέντες με παλέτες, και βραδιές με μαζώξεις σε πλατείες. Κάποιοι έβαζαν λάστιχα slick και άλλοι εξατμίσεις που έσπαγαν τύμπανα.
Αλλά η αληθινή μαγεία δεν ήταν στις ταχύτητες. Ήταν στις ιστορίες. Εκείνη η διαδρομή στη βροχή, εκείνη η κοπέλα που σου είπε «ναι» και ανέβηκε πίσω σου για πρώτη φορά, εκείνη η φορά που το GLX σε άφησε του μίλησες, και ξαναπήρε.
Το GLX δεν είναι vintage – είναι ζωντανή ιστορία. Κυκλοφορεί ακόμα σε χέρια φοιτητών, νοσταλγών, ή σε συλλογές custom. Είναι το δίτροχο που δεν χρειάζεται διαφήμιση. Είναι το μηχανάκι που δεν κοίταξες ποτέ να πουλήσεις, γιατί ήταν πάντα εκεί όταν το χρειαζόσουν.