Ποιος φταίει που κάποιοι οδηγοί είναι ακόμα επικίνδυνοι;

Τελικά μήπως για τις παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ. που προκαλούν δυστυχήματα δεν ευθύνεται αποκλειστικά η έλλειψη οδηγικής παιδείας, αλλά το πρόβλημα είναι εμποτισμένο μέσα σε ολόκληρη την κοινωνία;

Η κοινωνική αποδοχή κι ο «ωχαδερφισμός»

Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις αλλά η κοινωνική αποδοχή της κακής συμπεριφοράς είναι η αρχή του προβλήματος. Η κύρια αλλαγή που πέτυχαν οι χώρες της Ε.Ε ώστε να περιορίσουν το ποσοστό θνησιμότητας από δυστυχήματα στην άσφαλτο, αφορούσε την περιθωριοποίηση της κακής συμπεριφοράς, ανάγοντάς την σε αντικοινωνική. Παραδείγματος χάρη για τους ¶γγλους η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ είναι τόσο αντικοινωνική και εγκληματική όσο η τρομοκρατία. Όταν ολόκληρη η κοινωνία αντιμετωπίζει με αυτόν τον τρόπο τέτοιες ενέργειες, οι πιθανότητες ένας οδηγός να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο είναι μηδαμινές. Γίνεται δακτυλοδεικτούμενος με την αρνητική έννοια και σε κανέναν δεν αρέσει αυτό.

Στη Ελλάδα ακόμα λέμε δικαιολογίες

Μάλιστα σε ολόκληρη τη Βρετανία και σε λιγότερο από μια 5ετία, αντίστοιχες νοοτροπίες κρίθηκαν ως απαράδεκτες και στιγματίστηκαν ως αντικοινωνικές με αποτέλεσμα να «απομονωθούν» οι παραβάτες και να περιοριστούν σε μεγάλο βαθμό. Εκτός από την οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ  ή ναρκωτικών, συμπεριφορές που πλέον θεωρούνται αντικοινωνικές είναι η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, της πινακίδας του SΤΟP και η ανάποδη είσοδο σε μονόδρομο. Στη Ελλάδα, αν κι όλα τα παραπάνω έχουν αρχίσει ειδικά από τους πιο νέους οδηγούς να θεωρούνται απαράβατα, υπάρχουν ακόμα οι «δικαιολογίες» που χρησιμοποιούν αρκετοί ώστε να δικαιολογηθούν. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει διάφορους τύπους να λένε ότι δεν πειράζει να πιουν λίγο παραπάνω γιατί το σπίτι είναι αρκετά κοντά ή ότι «έκαψαν» ένα κόκκινο φανάρι γιατί ήταν μόνοι στο δρόμο;  Αυτές οι φθηνές προφάσεις ουσιαστικά ακυρώνουν τη δυνατότητα να χαρακτηριστεί κάποιος επικίνδυνος ή ακόμα και αντικοινωνικός. Όμως αυτές οι δικαιολογίες είναι που μέχρι και πρόσφατα δεν άφηνα να μειωθούν τα δυστυχήματα στην Ελλάδα.

Η Ευρώπη κάνει βήματα για τη μείωση των δυστυχημάτων και εμείς πετάμε χαρταετό

Το πόσο είμαστε άξιοι της μοίρας μας φάνηκε από το 2000, όπου οι χώρες της Ε.Ε. συμφώνησαν να καταπολεμήσουν τον αριθμό των θανάτων στην άσφαλτο, θέτοντας σαν μεγάλο στόχο να μειώνουν κατά 50% τα δυστυχήματα κάθε μια δεκαετία έως το 2020.
Σχεδόν όλες οι χώρες του βορρά έπιασαν το συγκεκριμένο στόχο και μάλιστα τη δεκαετία 2010-2020, ο συνολικός αριθμός τροχαίων δυστυχημάτων στην Ε.Ε. μειώθηκε κατά 36%. Η Ελλάδα όμως ακόμα προσπαθεί! Ειδικά την πρώτη δεκαετία (2000-2010) είχαμε από τα μικρότερα ποσοστά στη μείωση των δυστυχημάτων και παρόλο που την τελευταία 10ετία έχουμε κάνει άλματα (μείωση πάνω από 54%), κάτι που όπως προείπαμε οφείλεται και στους νέους οδηγούς που έχουν ξεφύγει ως ένα βαθμό από τη νοοτροπία ότι ο δρόμος τους ανήκει, ακόμα είμαστε πίσω σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Μάλιστα το 2018 είχαμε το τρίτο υψηλότερο ποσοστών θανάτων όπου ενεπλάκησαν μοτοσυκλέτα στην Ε.Ε. με 27,1%.

Συμπεριφορές που θα πρέπει να θεωρούνται αντίστοιχες με δολοφονία

Θα πρέπει όλοι μας να «φυτέψουμε» στο DNA μας και να το περάσουμε στη νέα γενιά, ότι οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει θάνατο είναι αντικοινωνικό. Στο δρόμο αυτό μεταφράζεται σε επικίνδυνη οδήγηση, κόντρες, αλκοόλ, «καμένες» πινακίδες κυκλοφορίας, ενασχόληση με το κινητό, παραβίαση κόκκινου, υπερβολική ταχύτητα και παράνομες προσπεράσεις. Εσύ ποιες συμπεριφορές θα χαρακτήριζες σαν αντικοινωνικές και ποιες κακές συνήθειες θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται το ίδιο σκληρά με τις δολοφονίες;

Η οδηγική παιδεία ή η κοινωνική αποδοχή φταίνε για τα δυστυχήματα;
Στην Ευρώπη τον μεθυσμένο οδηγό τον θεωρούν σαν δολοφόνο!
Στην Ελλάδα είναι απλά μια καθημερινή!
Εσύ ποιους οδηγούς  θεωρείς πιο επικίνδυνους;