Αφιέρωμα: Τα δίχρονα τραγουδούν ακόμη

Πάνε χρόνια που οι δίχρονοι κινητήρες εξοβελίστηκαν από την παραγωγή. Όσο όμως υπάρχει ζήτηση, κάποιοι θα φροντίζουν να την καλύψουν, είτε με ανανεωμένα παλιά μοντέλα ή με απίθανες custom κατασκευές.

Πριν από 40 ακριβώς χρόνια, το 1975, ο Giacomo Agostini κατακτά τα 500GP με μια Yamaha YZR500 OW23, είναι ο πρώτος τίτλος από δίχρονη μοτοσικλέτα στα Grand Prix. Έκτοτε οι δίχρονες μοτοσικλέτες σάρωσαν τους αγώνες ταχύτητας μέχρι το 2002 και τον Valentino Rossi καβάλα στο RC211V της Honda.

Στο χώμα είχαν κυριαρχήσει νωρίτερα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 εργοστάσια όπως η σουηδική Husqvarna και η τσέχικη CZ είχαν δώσει προμηνύματα και στην επόμενη δεκαετία τα δίχρονα δεν είχαν ανταγωνισμό. Αυτό δε θα άλλαζε ως το 1998 και το YZ400F της Yamaha.

Ο δίχρονος κινητήρας έχει ανυπέρβλητα εγγενή πλεονεκτήματα, με βασικότερο την αρκετή επιπλέον ισχύ που παράγει συγκριτικά με έναν τετράχρονο ίδιας χωρητικότητας. Επιπλέον, τα λιγότερα κινητά του μέρη - δεν έχει εκκεντροφόρους και βαλβίδες - σημαίνουν ευκολότερη και φτηνότερη συντήρηση.

Έχει και χτυπητά μειονεκτήματα: Η δύναμή του αποδίδεται σε στενό εύρος στροφών και όχι γραμμικά, έχει αυξημένη κατανάλωση καυσίμου και πολύ κακές εκπομπές καυσαερίων. Αυτές οι τελευταίες προσέφεραν την ευκαιρία για να φαγωθούν τα δίχρονα κατά την περιβαλλοντικά δήθεν ευαίσθητη δεκαετία του 1990. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια οι αγώνες έγιναν σχεδόν εξ ολοκλήρου τετράχρονοι και η αγορά ακολουθεί. Οι μοτοσικλέτες που καβαλούν οι ήρωές μας προσφέρουν και το υλικό των ονείρων μας.

Η Honda πήγε προς στιγμή να αλλάξει τη ροή όταν το 1995 παρουσίασε το EXP-2 με τον ψεκαστό κινητήρα Activated Radical Combustion των 400 cc, το έτρεξε σε μερικά Ράλι αποδεικνύοντας πως ένα σύγχρονο δίχρονο μπορεί να είναι και καθαρό και αποδοτικό, πριν ακυρώσει τον εαυτό της σκοτώνοντας το επιτυχημένο πρόγραμμα.

Τα εργοστάσια πλέον ήταν χαρούμενα. Τα τετράχρονα έχουν ακριβότερη συντήρηση, περισσότερα ανταλλακτικά, είναι πιο καθαρά και θεωρητικά ασφαλέστερα. Χαρές και στην κοινωνία (που καίει λιγνίτη, πετρέλαιο και ουράνιο για ενέργεια) που επιτέλους ξεφορτώθηκε τα "βρωμοδίχρονα" που μυρίζουν καμμένο λάδι.

Ποιος ξέρει πραγματικά τι δίχρονα θα είχαμε αν εφαρμοζόταν η σύγχρονη τεχνολογία σε αυτά;

Σήμερα δίχρονοι κινητήρες στην παραγωγή υπάρχουν ελάχιστοι. Μερικά MX μοντέλα από την ΚΤΜ, τη Husqvarna κι ένα YZ250 από τη Yamaha, λιγοστά σκούτερ 50 κ.εκ. και το επίσης πενηντάρι RS4 της Aprilia. Αν κάποιος θέλει να αποκτήσει ένα σοβαρό δίχρονο δρόμου θα πρέπει να βρει και να αναπαλαιώσει ένα ή να καταφύγει στις ακριβές custom κατασκευές. Οι δέκα μοτοσικλέτες που ακολουθούν μας δείχνουν τον δρόμο.