Hildebrand & Wolfmueller: Η γιαγιά όλων των μοτοσυκλετών

Το 1894 γεννήθηκε η λέξη μοτοσυκλέτα
1.488 κυβικά χωρίς ταχύτητες με 2,5 ίππους
Ένα όχημα για το αύριο, σε έναν κόσμο του χθες
Δεν έμεινε στην ιστορία για τις επιδόσεις. Έμεινε γιατί τόλμησε.

Το 1894 γεννήθηκε η λέξη μοτοσυκλέτα

Κάπου στο Μόναχο, στα τέλη του 19ου αιώνα, δύο αδέλφια, ο Heinrich και ο Wilhelm Hildebrand, πειραματίζονταν με ατμομηχανές και περίεργους τροχούς. Δεν ήταν μόνοι. Είχαν στο πλευρό τους τον μηχανικό Alois Wolfmüller, κι αυτό που σχεδίασαν μαζί δεν έμοιαζε με τίποτα γνωστό: ένα δίτροχο που δεν είχε πεντάλ, δεν είχε αλυσίδα, δεν είχε συμπλέκτη — είχε όμως όραμα.
Το 1894, το δημιούργημά τους μπήκε στην παραγωγή. Ήταν η πρώτη φορά που η λέξη Motorrad (μοτοσυκλέτα) εμφανίστηκε σε έντυπο. Η Hildebrand & Wolfmüller δεν ήταν άλλο ένα ποδήλατο με μηχανή. Ήταν κάτι τελείως καινούργιο, κάτι που θα άλλαζε τον κόσμο.
 

1.488 κυβικά χωρίς ταχύτητες με 2,5 ίππους

Ο κινητήρας της ήταν τετράχρονος, δικύλινδρος εν σειρά, με κυβισμό 1.488cc — όσο ένα σημερινό superbike. Η ισχύς του όμως μόλις που έφτανε τους 2,5 ίππους. Το εντυπωσιακό δεν ήταν η δύναμη. Ήταν ο τρόπος που την έβγαζε.
Δεν υπήρχε συμπλέκτης, ούτε κιβώτιο. Για να την ξεκινήσεις, έπρεπε να τη σπρώξεις. Η μετάδοση γινόταν μέσω βραχιόνων με ράβδους, σαν μικρή ατμομηχανή. Ο ψεκασμός δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα. Η τροφοδοσία γινόταν με φυσική ροή. Η ψύξη; Με νερό που εξατμιζόταν, και μαζευόταν σε ειδικό δοχείο.
Ήταν βασανιστικά πρωτόγονη και γοητευτικά περίπλοκη. Αλλά όταν έπαιρνε μπροστά, ο κόσμος άλλαζε ήχο.
 

Ένα όχημα για το αύριο, σε έναν κόσμο του χθες

Η παραγωγή ξεκίνησε στη Γερμανία, αλλά σύντομα επεκτάθηκε και στη Γαλλία, μέσω της Société Parisienne. Μέσα σε δύο χρόνια κατασκευάστηκαν περίπου 800 κομμάτια, ένα νούμερο τεράστιο για την εποχή διότι όλα ήταν στο χέρι.
Η μοτοσυκλέτα αυτή δεν απευθυνόταν σε τυχοδιώκτες. Ήθελε υπομονή, τεχνική και κουράγιο. Δεν ήταν εύκολη. Υπερθερμαινόταν, δεν είχε φρένα εμπιστοσύνης, και χρειαζόταν συνεχώς προσεκτική συντήρηση. Αλλά όποιος την οδηγούσε, ένιωθε πως ταξίδευε στο μέλλον.
Δυστυχώς, ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος. Η τεχνολογία προχώρησε αλλού, η εταιρεία χρεοκόπησε το 1897, και το project εγκαταλείφθηκε. Η Hildebrand & Wolfmüller μπήκε στην ιστορία όχι ως επιτυχία, αλλά ως το πρώτο βήμα.
 

Δεν έμεινε στην ιστορία για τις επιδόσεις. Έμεινε γιατί τόλμησε.

Σήμερα, λίγες αυθεντικές Hildebrand & Wolfmüller έχουν απομείνει. Εκτίθενται σε μουσεία, συνήθως σιωπηλές. Μα η ιστορία τους δεν χρειάζεται ήχο. Γιατί ήταν εκείνες που ξεκίνησαν τον ήχο.
Αν αγαπάς τις μοτοσυκλέτες, ακόμα κι αν οδηγάς ένα σύγχρονο ηλεκτρικό μοντέλο, οφείλεις ένα νεύμα προς τα πίσω. Προς εκείνο το πρώτο τετράχρονο δίτροχο, με τις ράβδους και τα καζάνια, που έκανε τους ανθρώπους να φανταστούν πως ίσως… μπορούν να ταξιδεύουν μόνοι, γρήγορα, και ελεύθεροι.
Γιατί καμία μοτοσυκλέτα σήμερα — όσο ψηφιακή κι αν είναι — δεν υπάρχει χωρίς αυτήν την παλιά γιαγιά με τα 1.488 κυβικά και την καρδιά που χτυπούσε με βενζίνη και όνειρο.