Η μηχανή φάντασμα του Isle of the man

Τη δεκαετία του 40 ένας άγνωστος νεαρός έπεσε από την γέφυρα
Τις νύχτες με ομίχλη οι ντόπιοι άκουγαν τη μηχανή του
Όποτε εμφανίζεται σημειώνονται θανάσιμα ατυχήματα
Είναι μύθος; Προειδοποίηση ή φύλακας του TT;

Τη δεκαετία του 40 ένας άγνωστος νεαρός έπεσε από την γέφυρα

Λένε πως κάθε αγώνας κρύβει μια ιστορία. Αλλά στο Isle of Man TT, οι ιστορίες αυτές δεν τελειώνουν ποτέ. Στα τέλη της δεκαετίας του '40, λίγο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας νεαρός Βρετανός βετεράνος επέστρεψε από το μέτωπο με μόνο έναν σκοπό: να τρέξει στον πιο φημισμένο και επικίνδυνο αγώνα του κόσμου. Ήθελε να τιμήσει τους φίλους του που δεν γύρισαν ποτέ, φορώντας το κράνος και ανεβαίνοντας ξανά στη σέλα. Κανείς δεν ήξερε το όνομά του, ούτε ποιος τον στήριζε. Δεν είχε υποστήριξη, δεν είχε δημοσιότητα. Μόνο μια παλιά μοτοσυκλέτα και ένα βλέμμα αποφασισμένο.
Η μοίρα ήταν σκληρή. Στον πρώτο του γύρο, στην επικίνδυνη γέφυρα Ballaugh Bridge, έχασε τον έλεγχο και σκοτώθηκε επί τόπου. Κανείς δεν τον αναζήτησε. Θάφτηκε γρήγορα, χωρίς τελετή, χωρίς επικήδειο. Ένας άνθρωπος που ήρθε μόνος, έφυγε μόνος, και κανείς δεν τον θυμήθηκε. Επισήμως, δεν υπήρξε ποτέ.
 

Τις νύχτες με ομίχλη οι ντόπιοι άκουγαν τη μηχανή του

Κι όμως, χρόνια αργότερα, κάποιοι στο νησί άρχισαν να λένε παράξενα πράγματα. Το φαινόμενο επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο, τις παραμονές του μεγάλου αγώνα. Νύχτες με ελαφριά ομίχλη, όταν οι δρόμοι ήταν άδειοι, κάποιοι άκουγαν μια μοτοσυκλέτα να περνά με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ήχος βαρύς, ασυνήθιστα "παλιός", διαφορετικός από τα σύγχρονα μηχανάκια.
Κανείς δεν έβλεπε κάτι. Μόνο ήχος. Οι πιο θαρραλέοι που ισχυρίζονται πως είδαν κάτι, μιλούν για έναν αναβάτη ντυμένο με στολή εποχής, χωρίς αριθμό, χωρίς φώτα, χωρίς πινακίδα. Περνούσε αθόρυβα και δεν κοίταζε ποτέ γύρω. Δεν ανταπέδιδε βλέμματα. Δεν άφηνε ίχνη.
Η περιοχή γύρω από το Ballaugh Bridge έγινε θρύλος. Λένε πως εκεί ξεκινά και εκεί καταλήγει. Μια διαδρομή καταραμένη, χωρίς τερματισμό. Μια αιώνια δοκιμή.
 

Όποτε εμφανίζεται σημειώνονται θανάσιμα ατυχήματα

Το πιο τρομακτικό μέρος του μύθου έρχεται από ίδιους τους αγωνιζόμενους. Κάποιοι από αυτούς, κυρίως στις ελεύθερες δοκιμές, λένε πως κάποιος τους πέρασε με ασύλληπτη ταχύτητα, χωρίς να ακούσουν φρενάρισμα ή να δουν φως. Ρώτησαν στις ομάδες, στα paddock, στους κριτές. Κανείς δεν είχε δει τίποτα. Οι κάμερες ασφαλείας δεν κατέγραψαν κανέναν αναβάτη με μαύρη στολή και vintage κράνος.
Αυτός ο άγνωστος δεν εμφανίζεται κάθε χρόνο. Όταν όμως το κάνει, οι παλιοί λένε πως είναι κακό σημάδι. Υπάρχουν χρονιές που λίγο μετά την «εμφάνισή» του σημειώθηκαν θανάσιμα ατυχήματα. ¶λλες φορές, η παρουσία του μοιάζει να «προειδοποιεί» τους οδηγούς να σεβαστούν τον δρόμο και το νησί.
Κάποιοι μηχανικοί έχουν μια παράδοξη συνήθεια. Τις νύχτες πριν τον αγώνα, κρεμούν ένα παλιό δερμάτινο γάντι στην είσοδο του συνεργείου τους. Είναι ένας τρόπος να «καλώσεις» τον αναβάτη, να του δείξεις πως τον θυμάσαι. Να τον κατευνάσεις.
 

Είναι μύθος; Προειδοποίηση ή φύλακας του TT;

Ο αναβάτης αυτός δεν έχει όνομα. Δεν έχει ιστορία γραμμένη σε χαρτί. Κανένα μουσείο δεν έχει φωτογραφία του, καμία λίστα συμμετοχών δεν τον καταγράφει. Όμως το Isle of Man έχει τους δικούς του νόμους. Και όσοι ζουν με το TT, ξέρουν ότι οι αγώνες εκεί δεν είναι μόνο χρόνοι, μηχανικά μέρη και τρόπαια. Είναι μνήμη, αίμα, σιωπή. Είναι ιστορίες που δεν λέγονται δημόσια, αλλά περνάνε από στόμα σε στόμα σε παμπ και συνεργεία.
Ίσως να είναι απλώς μια ιστορία για να κρατά τους νέους σε εγρήγορση. Ίσως όμως, σε έναν δρόμο με 264 στροφές και πάνω από 250 θανάτους σε έναν αιώνα, να χρειάζεται και μια ψυχή να προσέχει από ψηλά. Ή να τρέχει ακόμα, σε έναν αγώνα που δεν τελείωσε ποτέ.