Το όριο ταχύτητας στους αυτοκινητόδρομους πρέπει να αυξηθεί στα 150km/h;

Υποδομές υψηλού επιπέδου και σύγχρονα οχήματα ενισχύουν τη «ναι» πλευρά.
Τα 150km/h αυξάνουν κατακόρυφα τον κίνδυνο σε κάθε σενάριο.
Η Ελλάδα δεν είναι Autobahn έχει άλλες οδηγικές συμπεριφορές.
Ο ρυθμός της εποχής ζητά ταχύτητα, αλλά ποιο είναι το τίμημα;

mototriti Team

Υποδομές υψηλού επιπέδου και σύγχρονα οχήματα ενισχύουν τη «ναι» πλευρά.

Η πρόταση για αύξηση του ορίου ταχύτητας στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους από τα 130km/h στα 150km/h έχει αρχίσει να αποκτά υποστηρικτές. Το βασικό επιχείρημα; Οι υποδομές έχουν αλλάξει επίπεδο, με τις περισσότερες εθνικές αρτηρίες να διαθέτουν διπλές λωρίδες, διαχωριστικά στηθαία, φωτισμό και ελεγχόμενες εισόδους/εξόδους. Παράλληλα, τα σύγχρονα οχήματα—και ιδίως οι μοτοσυκλέτες νέας γενιάς—έχουν ενισχυμένα συστήματα φρένων, καλύτερη σταθερότητα στις υψηλές ταχύτητες και ηλεκτρονικά βοηθήματα όπως traction control και cornering ABS. Η αύξηση του ορίου δεν σημαίνει ότι όλοι θα «τρέχουν», αλλά ότι οι ασφαλείς προσπεράσεις και η ροή κυκλοφορίας μπορούν να βελτιωθούν. Για πολλούς, τα 150km/h δεν είναι υπερβολή, αλλά ρεαλιστική προσαρμογή στις δυνατότητες των οχημάτων του 2025. ¶λλωστε, χώρες όπως η Γερμανία, με τα περίφημα «no limit» τμήματα των autobahn, δείχνουν ότι η ταχύτητα από μόνη της δεν είναι θανάσιμη—η απερισκεψία είναι.
 

Τα 150km/h αυξάνουν κατακόρυφα τον κίνδυνο σε κάθε σενάριο.

Η αντίθετη πλευρά προειδοποιεί: Το να αυξήσεις το όριο ταχύτητας δεν είναι τεχνικό ζήτημα, είναι πολιτική απόφαση ζωής και θανάτου. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Όσο αυξάνεται η ταχύτητα, τόσο αυξάνεται και η ένταση της σύγκρουσης, η απόσταση φρεναρίσματος και η πιθανότητα απώλειας ελέγχου. Ακόμα κι αν τα οχήματα του σήμερα είναι τεχνολογικά άρτια, οι ανθρώπινοι χρόνοι αντίδρασης παραμένουν ίδιοι.
Πέραν της ασφάλειας, υπάρχει και η περιβαλλοντική διάσταση. Η κατανάλωση καυσίμου ανεβαίνει αισθητά μετά τα 130km/h, επιβαρύνοντας τον οδηγό οικονομικά και το περιβάλλον με περισσότερες εκπομπές CO₂. Τέλος, σημαντικό επιχείρημα είναι ότι η αύξηση του ορίου δημιουργεί ψευδή αίσθηση ελευθερίας, η οποία στην πράξη μεταφράζεται σε μεγαλύτερη πίεση για τους πιο ευάλωτους οδηγούς και αναβάτες.
 

Η Ελλάδα δεν είναι Autobahn έχει άλλες οδηγικές συμπεριφορές.

Όσοι βλέπουν θετικά την αύξηση του ορίου αναφέρονται συχνά στη Γερμανία ως παράδειγμα, όμως παραγνωρίζουν τις θεμελιώδεις διαφορές. Εκεί, ο τεχνικός έλεγχος είναι αυστηρός, η οδηγική παιδεία διαμορφώνεται από μικρή ηλικία και η πειθαρχία είναι θεσμική. Στην Ελλάδα, παρά τις βελτιώσεις, το φαινόμενο του οδηγού που πατάει με 150km/h στη μεσαία λωρίδα και δεν κοιτά καθρέφτη παραμένει τραγικά συχνό. Αν συνυπολογίσουμε το κακό οδικό δίκτυο σε σημεία, τα εργοτάξια χωρίς ειδοποίηση και τις διακοπές λωρίδων, ο συνδυασμός ταχύτητας και τυφλών σημείων γίνεται εκρηκτικός. Η αποσπασμένη προσοχή, τα κινητά, η έλλειψη αστυνόμευσης και οι απρόβλεπτοι παράγοντες, όπως ένας πεζός ή ζώο στην άκρη του δρόμου, μπορούν σε 150km/h να μετατραπούν σε τραγωδία μέσα σε δευτερόλεπτα. Η αύξηση του ορίου ταχύτητας είναι απόφαση που δεν αφορά μόνο το οδόστρωμα, αλλά και τον πολιτισμό πίσω από το τιμόνι.
 

Ο ρυθμός της εποχής ζητά ταχύτητα, αλλά ποιο είναι το τίμημα;

Σε μια εποχή που τα πάντα επιταχύνονται – από την τεχνολογία μέχρι την καθημερινότητα – η επιθυμία για υψηλότερα όρια ταχύτητας μοιάζει σχεδόν φυσιολογική. Όμως το ερώτημα παραμένει: Μπορούμε ως κοινωνία να διαχειριστούμε υπεύθυνα την ταχύτητα; Οι μοτοσυκλέτες και τα αυτοκίνητα ίσως να μπορούν. Ο μέσος οδηγός όμως; Οι νέοι; Οι κουρασμένοι, οι αφηρημένοι, οι βιαστικοί; Το όριο των 130km/h δεν είναι απλά ένας αριθμός—είναι μια ισορροπία ανάμεσα στην πρόοδο και στην αυτοσυγκράτηση. Αν θα παραμείνει ή αν θα ανέβει στα 150km/h, είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνει με στοιχεία και ευθύνη.