Piaggio Typhoon 125 2T – Το δίχρονο που ξυπνούσε γειτονιές και πάθη

Ένα σκουτεράκι που δεν πήγαινε απλώς από το Α στο Β
Η γοητεία του "κακού παιδιού"
Κόντρες κάτω από τα φώτα του φαναριού
Το σύμβολο μιας γενιάς scooter

Ένα σκουτεράκι που δεν πήγαινε απλώς από το Α στο Β

Κάπου στα τέλη των 90s και τις αρχές του 2000, όταν η ελληνική νεολαία ξημεροβραδιαζόταν στα περίπτερα για κάρτες κινητού και στα συνεργεία, το Piaggio Typhoon 125 2T δεν ήταν απλώς ένα μέσο μετακίνησης. Ήταν δήλωση, καψούρα, και διαβατήριο ενηλικίωσης για χιλιάδες πιτσιρικάδες που ήθελαν να ξεχωρίσουν.
Με την ξεχωριστή φυσιογνωμία του, το φαναράκι του, την ανασηκωμένη ουρά και τον χαρακτηριστικό ήχο του δίχρονου κινητήρα, το Typhoon δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητο. Και πώς να περάσει, όταν με μια aftermarket εξάτμιση (οι πιο... θαρραλέοι έβαζαν Yasuni ή Polini), ξυπνούσε ολόκληρες πολυκατοικίες κάθε πρωί.
 

Η γοητεία του

Ήταν το scooter που ήθελε ο φίλος σου αλλά του πήραν ένα Liberty. Ήταν αυτό που δεν άφηνε ο πατέρας σου να αγοράσεις «γιατί καίει πολύ και κάνει φασαρία» (και ήταν και λίγο επικίνδυνο εδώ που τα λέμε για αρχάριους). Ήταν ο αντίπαλος του Booster Spirit, αλλά με... αναβολικά. Το Typhoon 2T δεν ζητούσε την άδειά σου για να σε εντυπωσιάσει. Σε προκαλούσε.
Και το χειρότερο (ή το καλύτερο); Πήγαινε. Πάρα. Πολύ. Γρήγορα.
Η τελική του έφτανε τα 100–110 km/h μαμά, χωρίς να ιδρώσει. Και με λίγη... αγάπη από καρμπυρατέρ, εξάτμιση και μετάδοση, έβλεπες και 120+, αφήνοντας πίσω σου παπιά, σκούτερ και κάμποσες 125άρες μοτοσυκλέτες. Ήταν το «ύπουλο» δίχρονο που φαινόταν αθώο, αλλά σε έκανε να χαμογελάς σαν να έκλεβες κάτι κάθε φορά που άνοιγες τέρμα το γκάζι.
 

Κόντρες κάτω από τα φώτα του φαναριού

Αν ήσουν πιτσιρικάς τότε, το Typhoon ήταν το εισιτήριο για τις βραδινές κόντρες έξω από πλατείες, σε άδειους δρόμους, ή ακόμα και στα στενά του σχολείου. Οι «μάχες» δίνονταν με Liberty, SR, Booster ,DT 50 καθώς και όλα τα φτιαγμένα παπιά τότε, αλλά το Typhoon είχε ένα πλεονέκτημα: ξεκινούσε σαν σφαίρα. Με λίγο κράτημα του φρένου, ανέβαζες στροφές και το άφηνες να εκτοξευτεί σαν σφεντόνα. Και αν είχες δουλέψει μετάδοση, το Typhoon πετούσε, όχι απλώς πήγαινε.
Το “ποιος φεύγει πρώτος” στα φανάρια ήταν θέμα τιμής. Και πολλοί που «έτρωγαν σκόνη» από ένα Typhoon, άρχισαν να το βλέπουν αλλιώς. Γιατί μπορεί να ήταν scooter, αλλά το γκάζι του δεν αστειευόταν.
 

Το σύμβολο μιας γενιάς scooter

Το Typhoon 125 2T έγινε το μέσο μετάβασης από το ποδήλατο στην ελευθερία. Στην επαρχία, κυκλοφορούσε με δυο άτομα και δυο ψώνια, σε χώμα, πέτρες και βροχές. Στην Αθήνα, «έγραφε» στα φανάρια, στις πλατείες, στις καφετέριες. Ήταν ο ήχος του “έχω δικό μου μηχανάκι” πριν ακόμα μάθεις τι είναι το A2.
Και η κοινωνία των μοτοσυκλετιστών; Το κοιτούσε με ένα περίεργο μείγμα περιφρόνησης και θαυμασμού. «Scooterάκι είναι» θα σου έλεγαν, αλλά θα κοίταζαν τη βελόνα που ανέβαινε αλύπητα όταν άνοιγες το γκάζι. Ήξεραν ότι μπορεί να μην ήταν μοτοσυκλέτα, αλλά είχε ψυχή.
Το δίχρονο που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ
Σήμερα, ένα καλά συντηρημένο Typhoon 2T είναι σπάνιο είδος. Τα περισσότερα πωλήθηκαν, κάηκαν, «τουμπανιάστηκαν» ή απλώς εξαφανίστηκαν στη σκόνη του χρόνου. Μα όσοι το είχαν, δεν το ξέχασαν ποτέ. Το Typhoon δεν ήταν τέλειο. Ήταν όμως τίμιο, άγριο και ειλικρινές – όπως πρέπει να είναι τα πρώτα σου μηχανάκια και τα πρώτα σου λάθη.