Τι να πρωτοπεί κανείς…ο άνθρωπος είναι φαινόμενο. 9+1 φορές πρωταθλητής. Είναι αυτός που έκανε ακόμα και τη γιαγιά μας να παρακολουθεί Moto GP. Αυτός που δεν δίστασε να αποχωρήσει από την τεράστια Honda το 2005 για να πάει στην Yamaha, όπου και κέρδισε την ίδια χρονιά το πρωτάθλημα… ο Rossi έχει αμφισβητηθεί από όλους τα τελευταία χρόνια, ειδικά όταν πήγε στην Ducati, αλλά κάθε φορά έβγαζε έναν άσο από το μανίκι του και μας αποστόμωνε. Είναι 37 ετών και αγωνίζεται δίπλα σε μεγαθήρια όπως ο Marquez και ο Lorenzo, κοιτάζοντάς τους στα μάτια! Ο Rossi αγαπά αυτό που κάνει, αγαπά τις μοτοσικλέτες, δεν αγωνίζεται για τα χρήματα και τη δόξα. Τα έχει και τα δύο, άλλωστε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το 1996, όταν παρακολουθούσα με τον πατέρα μου έναν αγώνα Moto GP –πολύ πριν γίνει γνωστός ο Rossi-, έναν χαμογελαστό νεαρό να τρέχει σε ένα λιβάδι προς μια κοπέλα με ανοιχτή αγκαλιά, για… να την προσπεράσει και να ανέβει πάνω σε ένα scooter! Αυτός ήταν ο Valentino. Το χαμόγελο αυτό δεν έσβησε ποτέ. Ο Rossi χάραξε δική του φιλοσοφία στους αγώνες που δυστυχώς λίγοι ακολούθησαν, ποτέ δεν παραπονέθηκε όταν έχασε και πάντα αυτοσαρκάζεται. Αυτό απαιτεί μεγάλη ψυχική δύναμη.
Τον Rossi τον γνώρισα πρώτη φορά το 2007 στο Le Mans, με τον πατέρα μου και τον Δημήτρη Διατσίδη. Εφτά χρόνια μετά, το 2014, τον συνάντησα και πάλι στο Brno και του έδειξα τις φωτογραφίες μας από τότε, στο κινητό μου. Και ο Rossi τις κοίταξε και μου είπε: "Μικρέ, έπρεπε να τρέξεις τότε, άργησες, τώρα πρέπει να γυρνάς 1 δευτερόλεπτο πιο γρήγορα στο γύρο για να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα, λόγω του ύψους σου". Σκεφτόμουν τις δηλώσεις του μέχρι το βράδυ, όποτε και κατάλαβα ότι, πολύ έξυπνα, μου είχε περιγράψει ένα πρόβλημα που ήταν και δικό του.
Β«ΞολοΟΟΞ½ΞΏΟΒ» ΟΟΞΏ ΟΞ―ΟΟ ΞΊΞ¬ΞΈΞΉΟΞΌΞ±! ΞΞ¬Ξ½Ξ΅ΞΉΟ ΟΞΏ αμάξι ΟΞΏΟ
Β«Οαγίδα ΞΈΞ±Ξ½Ξ¬ΟΞΏΟ
Β»;
Η κίνηση στους δρόμους