Οι σύγχρονες ηλεκτρονικές μονάδες ανάφλεξης των κινητήρων είναι κάπως έτσι.

Πώς λειτουργεί: Σύστημα ανάφλεξης

Από το «μανιατό» και τις πλατίνες, μέχρι ψηφιακές, ηλεκτρονικές αναφλέξεις, το σύστημα ανάφλεξης έχει τον ίδιο και πολύ συγκεκριμένο σκοπό: Την… έκρηξη στο θάλαμο καύσης.

Από τη στιγμή που θα αναφερθούμε σε έναν κινητήρα μοτοσικλέτας, πρέπει να θεωρήσουμε ότι έχει κάποιο σύστημα ανάφλεξης, εκτός κι αν αυτός είναι diesel ή ηλεκτρικός. Με αυτή την εξαίρεση, είμαστε υποχρεωμένοι να θεωρήσουμε ότι, οποιαδήποτε μοτοσικλέτα διαθέτει ένα σύστημα ανάφλεξης. Το όλο σύστημα ανάφλεξης έχει σαν μοναδικό σκοπό τη δημιουργία σπινθήρα στις ακίδες του μπουζί. Μη βιαστείτε να αναφωνήσετε ότι, αυτό είναι κάτι απλό, παρασυρόμενοι από κάποιον αναπτήρα που ίσως κρατάτε στα χέρια σας. Το καύσιμο μείγμα, λόγω της μεγάλης συμπίεσης που έχει δεχθεί στο θάλαμο καύσης, παρουσιάζει μεγάλη αντίσταση, η οποία απαιτεί πολύ υψηλή τάση στις ακίδες του μπουζί για να υπερνικηθεί. Μια λογική τιμή είναι περίπου 20.000 Volts. Συγκρίνετέ τα με τα μόλις 220 Volts μιας κοινής πρίζας και τι μπορούν να κάνουν αυτά, αν βάλετε εκεί κάποιο δάχτυλο και θα καταλάβετε την αποστολή ενός συστήματος ανάφλεξης.

Στη σχετικά μικρή ιστορία της μοτοσικλέτας έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα συστήματα ανάφλεξης. Οι σύγχρονες μοτοσικλέτες, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, χρησιμοποιούν πια ηλεκτρονικές αναφλέξεις και μάλιστα ψηφιακές (CDI). Όλα, όμως, τα συστήματα αυτά, ακόμη και τα ηλεκτρονικά, έχουν κοινή αρχή λειτουργίας και διαφέρουν μόνο στον τρόπο εφαρμογής της. Για να γίνει κατανοητή αυτή η αρχή λειτουργίας, θα δούμε πώς λειτουργεί η ηλεκτρονική ανάφλεξη. Σε αυτό το σύστημα υπάρχουν δύο κυκλώματα, το πρωτεύον που είναι κύκλωμα χαμηλής τάσης, και το δευτερεύον που είναι κύκλωμα υψηλής τάσης. Στο πρωτεύον κύκλωμα υπάρχει η μπαταρία και, παράλληλα συνδεδεμένη με αυτή, η γεννήτρια. Η μπαταρία παρέχει στο κύκλωμα το απαραίτητο ρεύμα κατά την εκκίνηση και, όταν ο κινητήρας περιστρέφεται με χαμηλές στροφές (π.χ. ρελαντί), όπου η γεννήτρια δεν είναι σε θέση να δώσει το απαραίτητο ρεύμα. Στο πρωτεύον, υπάρχει ο διακόπτης (ο γνωστός με το κλειδί) που ανοίγει και κλείνει το κύκλωμα, το πρωτεύον πηνίο του πολλαπλασιαστή, το οποίο δημιουργεί μαγνητικό πεδίο, και οι απαραίτητες ηλεκτρονικές διατάξεις. Η ηλεκτρονική ανάφλεξη αναγνωρίζει τη θέση του στροφαλοφόρου με επαγωγικό τρόπο. Ένας μαγνήτης περιστρέφεται μαζί με το στροφαλοφόρο, δημιουργώντας σε κάθε περιστροφή επαγωγική τάση σε ένα πηνίο. Το πηνίο αυτό είναι συνδεδεμένο με την ηλεκτρονική ανάφλεξη, η οποία με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζει την ακριβή θέση του στροφαλοφόρου και, κατ’ επέκταση, τη θέση των εμβόλων.

Έτσι, την κατάλληλη στιγμή, διακόπτει το κύκλωμα στο πρωτεύον πηνίο του πολλαπλασιαστή, δημιουργώντας τάση στο δευτερεύον και σπινθήρα στο μπουζί. Ηλεκτρονικά γίνεται και η διανομή στα μπουζί, αν και συνήθως δε γίνεται καθόλου διανομή! Εξηγούμαστε: Θεωρώντας έναν δικύλινδρο κινητήρα (ο μονοκύλινδρος δε χρειάζεται διανομή), η ανάφλεξη στους δύο κυλίνδρους γίνεται με διαφορά 360 μοιρών. Αυτό σημαίνει ότι, τα δύο έμβολα φτάνουν ταυτόχρονα στο Άνω Νεκρό Σημείο, αλλά ο ένας κύλινδρος είναι στη συμπίεση και έτοιμος για ανάφλεξη, ενώ ο άλλος στην εξαγωγή. Δίνοντας ταυτόχρονα σπινθήρα και στους δυο, θα αναφλεγεί μόνο αυτός που βρίσκεται στη συμπίεση, αφού στον άλλο δεν υπάρχει καύσιμο μείγμα. Όσο για τους τετρακύλινδρους, λειτουργούν σα δύο δικύλινδροι. Το πρόβλημα εμφανίζεται, όταν η διαφορά φάσεως των δύο κυλίνδρων είναι διαφορετική από 360 μοίρες, όπως γίνεται στους κινητήρες V. Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν δύο πηνία στο στροφαλοφόρο.