Ο δημοσιογράφος και ταξιδιώτης Κώστας Μητσάκης μας μιλά για τα ταξίδια του, τις απόψεις του για τον μοτοσυκλετισμό και την Ελληνική πραγματικότητα, σε μία συνέντευξη που θα συζητηθεί.
Για όσους τον γνωρίζουν, ο Κώστας Μητσάκης δεν χρειάζεται συστάσεις. Για όσους όχι…οι συστάσεις ακολουθούν. Πρόκειται ίσως για τον πλέον πολυταξιδεμένο Έλληνα αναβάτη, που έχει επισκεφθεί 110 χώρες μέσα σε 33 χρόνια και έχει διανύσει πάνω από 1 εκατομμύριο χιλιόμετρα. Παράλληλα, ο κ. Μητσάκης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας, αλλά και μια πολύ αγαπητή προσωπικότητα στον χώρο των μοτοσυκλετιστών, με το δικό του αφοσιωμένο κοινό!
Στο Moto Τρίτη, είχαμε την τιμή να τον συναντήσουμε στον χώρο μας και να του πάρουμε μια εκτεταμένη συνέντευξη, ρωτώντας τον για όλα!
-110 χώρες, 33 χρόνια ταξιδιού, πάνω από 1 εκατομμύριο χιλιόμετρα. Ίσως είστε ο μόνος Έλληνας που έχει τόσα πολλά χιλιόμετρα «στην πλάτη» του. Θα λέγατε ότι γίνεται να είναι κάποιος επαγγελματίας ταξιδιώτης;
-Ναι, γίνεται. Ίσως στην Ελλάδα της κρίσης να μην υπάρχει πλέον αυτή η δυνατότητα, στο εξωτερικό γίνεται. Μπορώ να πω ότι υπήρχαν προτάσεις να συνεχίσω αυτή τη δραστηριότητα στο εξωτερικό με επαγγελματικούς όρους, αλλά αγαπάω την Ελλάδα, είμαι δεμένος με τον τόπο μου. Έχω την δουλειά μου και την οικογένειά μου εδώ. Φυσικά αυτές οι επιλογές κάποια στιγμή, στην διάρκεια των τελευταίων 6-7 ετών, αποδείχθηκαν λανθασμένες κατά κάποιον τρόπο. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα, άρδην. Πριν το 2010 υπήρχαν άλλες προϋποθέσεις.
-Είναι αργά για εσάς τώρα, να κάνετε ένα τέτοιο βήμα και να βγείτε στο εξωτερικό;
-Τώρα ναι. Δεν το θέλω πλέον, προτιμώ να μείνω εδώ, όπως είναι η κατάσταση τώρα. Ίσως αν ήμουν 15 χρόνια νεώτερος, να είχα ακόμα 10-15 χρόνια μπροστά μου, ναι, αλλά αυτή την στιγμή όχι.
-Ποιο ήταν το έναυσμα που σας έκανε να οδηγείτε μοτοσυκλέτα εξαρχής; Η πρώτη σας επαφή με την μοτοσυκλέτα;
-Στην γειτονιά! Την δεκαετία του 70, ο γείτονας είχε ένα μικρό μοτοποδήλατο Garelli και όλη η γειτονιά περνάγαμε ένα πεντάλεπτο πάνω στην σέλα, να μάθουμε σιγά σιγά ισορροπία και μετά να απολαύσουμε έστω αυτά τα 50 μέτρα του να οδηγάς χωρίς να κάνεις πεντάλ. Ήταν κάτι σημαντικό για μας η μετάβαση από το ποδήλατο στο μοτοποδήλατο. Σιγά σιγά, εξοικειώνεσαι με αυτό και αρχίζει να σου αρέσει. Στην πορεία, πέρασαν τα χρόνια, το Garelliέγινε μοτοσυκλέτα και η μοτοσυκλέτα έγινε το όχημα για να ταξιδεύω τα όνειρά μου. Μου άρεσε να ταξιδεύω και ετσι βρέθηκε ένας αρμονικός συνδυασμός.
-Ήταν λοιπόν εύκολο να πάρετε την απόφαση στα 20 σας χρόνια, να κάνετε το πρώτο σας ταξίδι...
-Όπωσδήποτε. Μόλις τελείωσα το λύκειο, έδωσα εξετάσεις και μπήκα ΤΕΦΑΑ και στο μεσοδιάστημα του καλοκαιριού μέχρι να ξεκινήσουν τα μαθήματα, δούλεψα και αγόρασα την πρώτη μου μοτοσυκλέτα, ένα HondaMTX 125. Με αυτό ξεκίνησα, δειλά-δειλά, αναγνωριστικές βόλτες στην Ελλάδα. Την επόμενη χρονιά αναβαθμίστηκα: Πήρα ένα YamahaRD350 YPVS, το οποίο κάθε άλλο ήταν παρά για ταξίδι! Με αυτό τελικά έκανα τα πιο απίθανα ταξίδια μου. Σαν φοιτητής βρέθηκα με αυτό να ταξιδεύω κεντρική Ευρώπη, έφτασα στο Βόρειο Ακρωτήρι το 1989...Το έδωσα με 99.000 χιλιόμετρα. Ήταν απίθανη μοτοσυκλέτα, με πολλά πλην και συν, όποιος το έχει καβαλήσει, καταλαβαίνει. Δίχρονη και ταξίδι ήταν σχήμα οξύμωρο, αλλά αυτό αγαπούσαμε, αυτό κάναμε.
-Νομίζω θα συμφωνήσετε και εσείς ότι είναι περιοριστικό το να πει κανείς ότι υπάρχει «μοτοσυκλέτα σχεδιασμένη για ταξίδι», όχι σαν μοντέλο αλλά σαν έννοια.
-Σίγουρα. Στην διάρκεια της ζωής μου, τουλάχιστον επάνω σε μία σέλα, έχω κάνει ταξίδι και με παπί, και με δίχρονο, και με μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού, και με Harley-Davidsonπου φημίζονται για τις ταξιδιωτικές τους αρετές.Καταλαβαίνετε τελικά ότι το πάθος για το ταξίδι, κάποια στιγμή, υποσκιάζει τον τύπο της μοτοσυκλέτας. Σίγουρα ένα μοντέλο σχεδιασμένο για ταξίδι απλά το καθιστά ποιο άνετο και σε βοηθά σε πολλά σημεία.
-Ο πρώτος σας προορισμός εκτός Ελλάδας, ποιος ήταν;
-Αυστρία-Ελβετία, με το RD350. Μέσω Γιουγκοσλαβίας και στο «πήγαινε» και στο «έλα». Ήθελα να ζήσω τον «τρόμο» της Γιουγκοσλαβίας τότε! Το πέρασμα από εκείνη την χώρα ήταναρκετά δύσκολο γιατί οι δρόμοι ήταν πολύ κακοί, οι καταστάσεις ήταν άγνωστες για εμάς, δεν υπήρχε αυτή η πληροφόρηση που υπάρχει τώρα, που βρίσκεις τα πάντα με ένα κουμπί. Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ήταν για μένα ένα «σχολείο» που το πέρασα αρκετές φορές, μπορώ να πω ότι εκεί «ανδρώθηκα» μοτοσυκλετιστικά. Όταν μέσα σε 5 χρόνια είχα περάσει 7 φορές την Γιουγκοσλαβία με διάφορες μοτοσυκλέτες, κατάφερα και έδιωξα το φόβο μου για το άγνωστο και εξοικειωνόμουν με το ταξίδι σε παράξενα μέρη. Η Γιουγκοσλαβία τότε ήταν λίγο δύσκολη χώρα...
-Από όλες αυτές τις διαδρομές, μπορείτε να θυμηθείτε ποια ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που έχετε διανύσει χωρίς διακοπή;
-Εντάξει, αναγκάζεσαι από την τροφοδοσία να σταματήσεις, πρέπει να κάνεις και ανεφοδιασμό. Αλλά θυμάμαι ότι το πρώτο μου ταξίδι, που πέρασα Γιουγκοσλαβία για να πάω στην Αυστρία, έφυγα 12 η ώρα το βράδυ από το σπίτι, ταξίδεψα όλη την νύχτα και στις 7 η ώρα έφτασα στους Ευζώνους. Εκεί κοιμήθηκα με ένα SleepingBagδίπλα στο φυλάκιο του στρατιώτη και τον είχα παρακαλέσει να με ξυπνήσει στις 8 η ώρα. Γιατί εκείνη την ώρα ανοίγαν τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας και είχε τράπεζα να κάνω συνάλλαγμα για δηνάρια. 8.15 ανέβηκα στην σέλα και το οδοιπορικό μου τελείωσε 23.30 το ίδιο βράδυ, όταν μπήκα πλέον Αυστρία. Μέσα σε μια μέρα πέρασα όλη την χώρα, περίπου 1.200 χιλιόμετρα.
-Μέσα από αυτές τις διαδρομές και τα ταξίδια, έχετε συγκρατήσει κάποια διαδρομή που θα θέλατε να την...ξεχάσετε, για οποιονδήποτε λόγο; Δηλαδή, κάπου που δυσκολευτήκατε, φοβηθήκατε ή για οποιονδήποτε λόγο η διαδρομή έγινε πολύ δύσκολη;
-Διαδρομές για να τις ξεχάσω, όχι. Δεν θα πω ότι δεν φοβάμαι ή δεν έχω φοβηθεί, αυτό θα ήταν ψέμα. Αλλά με το πέρασμα των χρόνων, έχω μάθει να τιθασεύω τον φόβο, δεν τον αφήνω να κυριαρχεί, προσπαθώ να έχω σαν τελευταία επιλογή να με πιάσει πανικός. Όταν πυροβόλησαν τη γυναίκα μου στο Αφγανιστάν, όπου ήταν συνεπιβάτης και η σφαίρα εξοστρακίστηκε στο κράνος, δεν ξέρω αν αυτό ήταν φόβος ή τρόμος! Βλέπεις κάποιον να σε σημαδεύει, φεύγεις όσο πιο γρήγορα μπορείς και ακούς την σφαίρα να χτυπά στο κράνος της συζύγου σου...εκείνη την στιγμή, δεν θέλεις να ξαναγυρίσεις σε αυτό το μέρος. Και στην Αφρική είχα κάποιες εμπειρίες, στην Νιγηρία και γενικά στην Δυτική πλευρά, η οποία είναι από τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες περιοχές του κόσμου. Δεν έχω τις καλύτερες αναμνήσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναπάω εκεί, κάποια στιγμή. Όλα είναι εμπειρίες, ακόμα και οι δύσκολες και επικίνδυνες είναι μέσα στο παιχνίδι. Όταν ταξιδεύεις, γοητεύεσαι από το άγνωστο και ακόμα και αυτή η γοητεία του κινδύνου σε ωθεί να πας πιο μακριά. Θα μπορούσα να αποφύγω το Αφγανιστάν, ακούγοντας ότι υπάρχει εμφύλιος πόλεμος μέσα, αλλά ήθελα να περάσω έχοντας πάρει όλο το ρίσκο.
-Το συμβάν με την σύζυγό σας θα μπορούσε να είναι, για οποιονδήποτε άλλον, παράγοντας για να ακυρώσει το ταξίδι και να επιστρέψει πίσω, ακόμα και για να σκεφτεί καν να ταξιδέψει ξανά!
-Η αλήθεια είναι ότι μέχρι το 2005 που έγινε το περιστατικό, ταξιδεύαμε μαζί με την γυναίκα μου, από το 1992 που την γνώρισα. Λέμε αυτό το συμβάν «το σημάδι του Αλλάχ», λόγω της περιοχής, διότι το 2006 κάναμε το πρώτο μας παιδί. Έτσι, η σύζυγος μου έμεινε πλέον «στα μετόπισθεν». Δεν ήταν μόνο από αυτό το περιστατικό, αλλά ήταν η συγκυρία τέτοια και όσο περνάν τα χρόνια...Τα ταξίδια είναι μέρος της ζωής μας, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Πιστεύω ότι αν δεν έχεις μια οικογένεια, μια συνέχεια, ένα παιδί, όλα αυτά κάποια στιγμή σε κουράζουν και επαναλαμβάνονται. Από το 2006 και μετά, ταξιδεύω μόνος μου. Και έχοντας πίσω γυναίκα και παιδί, είναι ψυχολογικά αρκετά βαρύ. Ξέρεις τι είναι να ανοίγεις την πόρτα, να τους φιλάς και να τους και να λες μέσα σου, χωρίς να θέλεις να το δείξεις, ότι μπορεί να είναι και η τελευταία φορά που τους βλέπεις. Και άλλο να πηγαίνεις π.χ. Θεσσαλονίκη, άλλο να φτάνεις τόσο μακριά σε τέτοια μέρη- είναι σαν βουτιά στο κενό.
-Οταν κάνετε αυτά τα ταξίδια, είστε εντελώς μόνος, εσείς και η μοτοσυκλέτα, ή έχετε υποστήριξη που σας ακολουθεί;
-Φεύγω ολομόναχος, τελειώνω ολομόναχος. Πριν την αναχώρηση, φροντίζουμε να δούμε την διαδρομή και αν υπάρχει δίκτυο υποστήριξης μέσα από αυτή ώστε, αν συμβεί κάτι, να μπορώ κάπου να απευθυνθώ. Ειδοποιείται από την εταιρεία της μοτοσυκλέτας ο εκάστοτε αντιπρόσωπος, ότι ταξιδεύει η τάδε μοτοσυκλέτα με αυτά τα νούμερα, αν χρειαστεί κάτι ο αναβάτης ή η μοτοσυκλέτα, παρακαλώ βοηθήστε τον. Φυσικά πρέπει να υπάρχουν και οι προϋποθέσεις: Στο Ιράν, στο Πακιστάν ή στην Ινδία, μια σύγχρονη μοτοσυκλέτα όπως ένα AfricaTwinδεν έχει τύχη να επιδιορθωθεί, λόγω του υψηλού τεχνολογικού του επιπέδου.
-Σε ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό, όταν παρθεί αυτή η απόφαση, πόση προετοιμασία χρειάζεται κάποιος να κάνει;
-Καλό είναι να αρχίσει 3-4 μήνες νωρίτερα την προετοιμασία, αρχής γενομένης από τον προορισμό, την χώρα. Για Ευρώπη, δεν χρειάζεται να ασχοληθείς με την γεωπολιτική κατάσταση της χώρας, ούτε να ακολουθείς τις πολιτικές εξελίξεις και να ξέρεις αν γίνεται εμφύλιος ή όχι! Πλεόν, είναι πολύ εύκολα τα πράγματα, αφού με το Internetκαι τους υπολογιστές έχεις πληροφορίες για τα πάντα –δρόμο, κατάσταση αυτού, ανταλλακτικά μοτοσυκλέτας, service- και μετά επαφίεται στο τι θέλεις να δεις στο ταξίδι, ποιο είναι το ενδιαφέρον σου. Είναι πολιτιστικό το ταξίδι σου; Θες απλά να ανέβεις τις ¶λπεις και να στρίβεις και να μην σε ενδιαφέρει που πηγαίνεις; Ανάλογα το ενδιαφέρον του κάθε αναβάτη, γίνεται και η ανάλογη προετοιμασία. Όσον αφορά τις διανυκτερεύσεις, είναι εύκολο πλέον, με τις onlineυπηρεσίες. Κάποτε, εμείς πηγαίναμε κάπου ψάχνοντας, με ταξιδιωτικό οδηγό. Τώρα, πιστεύω ότι ο σύγχρονος αναβάτης-ταξιδιώτης έχει πάρα πολλές ευκολίες. Δεν πρέπει καν να τον προβληματίζει το τι θα κάνει και που θα πάει. Επειδή όμως οι Έλληνες έχουμε μικρή ταξιδιωτική συνείδηση και δεν ταξιδεύουμε όσο θα έπρεπε, υπάρχει μια ανασφάλεια και έναν αδιόρατο φόβο που ουσιαστικά είναι αδικαιολόγητος.
-Είναι δηλαδή σαν να μου απαντάτε στην επόμενη ερώτηση: Ο μέσος Έλληνας αναβάτης, έχει την πνευματική κατάσταση-κατάρτιση να κάνει κάτι τέτοιο;
-Ναι, την έχει! Αλλά τον διακρίνω πολύ διστακτικό. Συζητάω με νέα παιδιά 30-35 χρονών, που τους μιλάς για ένα ταξίδι στην Ευρώπη και τους βλέπεις ότι βρίσκουν εμπόδια στο να το πάρουν απόφαση, φοβούνται το άγνωστο. Κάπου εκεί απογοητεύεσαι, διότι εμείς είμαστε η χώρα που κάποτε έβγαλε τον Οδυσσέα και άλλους μεγάλους ταξιδιώτες της αρχαιότητας και βλέπεις ότι η νέα γενιά που τα έχει όλα εύκολα, ιδίως στην πληροφόρηση, διστάζουν να βγουν έξω από την χώρα. Είναι λυπηρό.
-Θα δίνατε κάποια tips, μέσα από την εμπειρία σας, σε κάποιον άνθρωπο που θέλει να αρχίσει να ταξιδεύει;
-Να υπάρχει καλή διάθεση πάντα, θετική ψυχολογία και σε καμία περίπτωση αρνητική, ειδικά αν είναι μεγάλο το ταξίδι. Εκεί «κλείνεις τα αυτιά σου» και δεν ακούς τους γύρω, διότι είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο! Πρέπει ακόμα να εμπιστευθείς την μοτοσυκλέτα σου σε ένα καλό μηχανικό, να συζητήσεις μαζί του, να ρίξεις μεγάλο βάρος στην προετοιμασία της. Η κατάσταση της μοτοσυκλέτας είναι πάνω από το 50% μιας τέτοιας εμπειρίας. Ακόμα, κάποιες φορές να οδηγάς με συναίσθημα και όχι με την λογική. Αυτό το συναίσθημα θα σε αφήσει να περάσεις το πρώτο βουνό, να δεις τι είναι πίσω από αυτό, ενώ η λογική μπορεί να σε κάνει να γυρίσεις πίσω. Το συναίσθημα αυτό είναι που θα σου ανοίξει τελικά τους ορίζοντες, γιατί αν ακούς τη λογική σου θα μείνεις εδώ πέρα! Αν ξεπεράσεις κάποια πράγματα, μετά δεν κολλάς πουθενά...
-Σε ένα τέτοιο ταξίδι, έχετε χορηγούς;
-Χορηγοί υπάρχουν, είναι θεμιτό και είναι και...ευλογία! Το κόστος ενός τέτοιου ταξιδιού θα καλυφθεί από τους χορηγούς σε ένα κάποιο ποσοστό, θα καλύψω όμως και εγώ με δικά μου χρήματα. Κάποιοι βλέπουν τα αυτοκόλλητα πάνω στην μοτοσυκλέτα και νομίζουν ότι το ταξίδι είναι 100% πληρωμένο. Δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι οι εποχές είναι δύσκολες. Είναι όμως πάρα πολύ καλό που υπάρχουν εταιρείες οι οποίες εμπιστεύονται μια μοτοσυκλέτα, για να γίνει ένα τέτοιο ταξίδι.
-Για έναν μέσο ιδιώτη μοτοσυκλετιστή δηλαδή, θα λέγατε ότι είναι ανασταλτικός παράγοντας η απουσία του χορηγού;
-Δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας, όχι. Κάποιος που ξεκινάει και θέλει να κάνει ένα πρώτο και ένα δευτερο ταξίδι, δεν μπορεί να φτάσει αμέσως από το 0 στο 15. Υπάρχουν σκαλοπάτια. Και εγώ, για να φτάσω σε ένα σημείο και να μπορέσω να έχω την εμπιστοσύνη κάποιων χορηγών και την βοήθειά τους, είχα ήδη 10 χρόνια που ταξίδευα, με δικά μου έξοδα και δικές μου μοτοσυκλέτες. Κάποια στιγμή, έκανα την υπέρβαση και όταν διαπίστωσα ότι αυτό που κάνω, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και διαφημιστικά από μια εταιρεία, το πρότεινα. Όταν έχεις ένα γερό «portfolio», μπορείς και προσεγγίζεις μια εταιρεία, από εκεί και πέρα, είτε η εταιρεία το αποδέχεται είτε όχι.
-Πιστεύετε ότι η μοτοσυκλέτα στην Ελλάδα υποθάλπτεται ή βρίσκεται στο στόχαστρο, οδηγών, αρχών ή ομάδων ανθρώπων ή της νοοτροπίας που επικρατεί;
-Αυτή η κατάσταση ήταν πολύ ορατή, πριν από τουλάχιστον 20 χρόνια. Πιστεύω ότι σιγά σιγά, η μοτοσυκλέτα παίρνει την θέση που της αρμόζει στην κοινωνία. Προσφέρει την γρήγορη μετακίνηση και καταλαβαίνουμε ότι βοηθά στην καθημερινή χρήση, πλέον την έχουν «αγκαλιάσει» πάρα πολλοί. Δεν μπορώ να πώ ότι έχουμε το σέβας, στο 100%, της κοινωνίας και των αυτοκινητιστών, αλλά πιστεύω ότι από μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό, οδηγώντας πιο σεμνά και κόβοντας τις κακές μας συνήθειες στον δρόμο! Έχω δει τρελά πράγματα από μοτοσυκλετιστές που με έκαναν να σκεφτώ ότι «δεν γίνονται αυτά». Έχω μάθει αν οδηγώ παθητικά διότι, αν συμβεί κάτι, εγώ θα την πληρώσω. Η νοοτροπία «θα με χτυπήσει, θα με πληρώσει» είναι τελείως λάθος! Τι να το κάνω να με πληρώσει...άμα με στείλει στο νεκροταφείο;
-Πιστεύετε ότι το σημερινό «ταμπελάρισμα», με συγκεκριμένες μάρκες ή μοντέλα, μπορεί να οδηγήσει σε κακό μοτοσυκλετισμό;
-Σε κακό όχι, αλλά θα έλεγα σε «φλύαρο» μοτοσυκλετισμό.
-Δηλαδή να απομακρυνόμαστε από την ουσία του μοτοσυκλετισμού και πάμε στις ταμπέλες;
-Ναι, αντί να κοιτάξουμε να ενωθούμε, διαχωριζόμαστε βάσει μιας μάρκας, βάσει κυβισμού, κυλίνδων, οτιδήποτε...
-Πιστεύετε ότι ο κόσμος που οδηγεί αυτοκίνητο, που είναι συγκριτικά πολύ περισσότερος, υστερεί στην «οδική εκπαίδευση» ώστε να αποδεχθεί το άλλο όχημα, όπως είναι η μοτοσυκλέτα, στο δρόμο;
-Το θέμα είναι ότι αυτοί που οδηγούν αυτοκίνητο, σε ένα μεγάλο ποσοστό, δεν οδηγούν και μοτοσυκλέτα. ¶ρα, δεν μπορούν να συλλάβουν τις κινήσεις σου ούτε και να σε αντιληφθούν. Όταν κινείσαι σε νεκρές γωνίες καθρεφτών, δεν δίνεις περιθώριο στο αυτοκίνητο να αντιδράσει σωστά, μην περιμένεις να πεις μετά ότι «το αυτοκίνητο φταίει». ¶λλο η παθητική και άλλο η επιθετική οδήγηση.
-Θα θέλατε ο γιός σας, να γίνει αναβάτης; Είστε υπέρ ή κατά ενός τέτοιου σεναρίου;
-Έχουμε κάνει πολλά χιλιόμετρα μαζί. Δεν ξέρω αν αργότερα θα οδηγήσει μοτοσυκλέτα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα να οδηγεί μοτοσυκλέτα στην Γερμανία, παρά εδώ. Βιώνω την κατάσταση καθημερινά και από ένα σημείο και πέρα, δεν σκέφτεσαι σαν μοτοσυκλετιστής αλλά σαν γονιός. Ήδη βέβαια, έχει μπει στη διαδικασία της «παθητικής ασφάλειας»: κράνος-ρούχα, αλλιώς δεν καβαλάει ποτέ. Από εκεί και πέρα, αν μου πει ότι θέλει μοτοσυκλέτα, θα προσπαθήσω να του δώσω κάποιες αρχές για το πως πρέπει να οδηγεί ένας συνετός αναβάτης. Δεν θα τον παροτρύνω, ούτε θα τον αποτρέψω, δεν έχω το δικαίωμα. Και είναι πολύ πιο κακό, να του πω «δεν θα καβαλήσεις μοτοσυκλέτα», όταν εγώ παίρνω μία και ταξιδεύω 3 μήνες...
-Παρακολουθώντας τα δρώμενα του χώρου, έχετε κάποια ανησυχία στο μυαλό σας, σχετικά με το μέλλον της μοτοσυκλέτας;
-Να σου πω την αλήθεια, όχι. Το καλό είναι ότι υπάρχει πάλι μια ανάκαμψη, όσον αφορά τις πωλήσεις, που βοηθάνε από τις εταιρείες και τα σημεία πώλησης, μέχρι τα συνεργεία και οτιδήποτε άλλο. Είναι καλό να μπαίνει πάλι χρήμα, στο χώρο της μοτοσυκλέτας. Γενικά, υπάρχει μια αισιοδοξία, αλλά με πολύ μικρό βηματισμό. Δεν είμαστε όμως πια στην κατάσταση του 2012-13, που ήταν όλα μαύρα στο χώρο!
-Ένας αναβάτης, πότε αποσύρεται από τα ταξίδια; Το έχετε σκεφτεί εσείς αυτό;
-Πιστεύω ότι το θέμα «ταξίδι με μοτοσυκλέτα» δεν τελειώνει, όσο μπορείς σαν οργανισμός να ανεβαίνεις στην σέλα και να ταξιδεύεις, μακριά ή κοντά. Το να ανέβω σε μια μοτοσυκλέτα είναι κάτι που με κρατά ζωντανό, μου αρέσει. Δεν μπορώ να βάλω χρονική διάρκεια σε αυτό το πράγμα. Αρκεί να το επιτρέπει η φυσική σου κατάσταση.
-Λέγεται ότι «οι 4 τροχοί ταξιδεύουν το κορμί και οι 2 τροχοί ταξιδεύουν την ψυχή. Συμφωνείτε;
-Γενικά αυτή η φράση ακούγεται, ναι. Είναι κυρίως...στιχάκια που συναντάς στο Facebook. Επικρατεί η άποψη ότι, όταν ταξιδεύεις με αυτοκίνητο, επισκέπτεσαι τον τόπο, ενώ με την μοτοσυκλέτα κατακτάς τον τόπο, ότι υπάρχει μιο προσωπική επαφή. Αυτό είναι αλήθεια. Κατά καιρούς έχω βρεθεί σε μέρη όπου έρχεται ένα SUVμε 4 επιβάτες, κατεβαίνουν σε ένα χωριό και φωτογραφίζουν κτλ και τους αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα και καχυποψία. Έρχεται μετά ένας αναβάτης σκονισμένος, ιδρωμένος, ζητά ένα ποτήρι νερό και τρέχουν όλοι να τον βοηθήσουν. Το έχω αισθανθεί και εγώ αυτό. Βλέπουν στο πρόσωπό σου τον κόπο για να φτάσεις στο μέρος τους και να έρθεις σε επαφή με αυτούς. Υπάρχει πιο άμεση προσέγγιση του μοτοσυκλετιστή, με το ντόπιο στοιχείο.
