Η τεχνογνωσία της Kawasaki στους υπερσυμπιεστές καυσαερίων έχει τις ρίζες στο παρελθόν τότε που το GPZ 750 μεσουρανούσε.
Η Kawasaki τάραξε την παγκόσμια μοτοσυκλετιστική σκηνή φέρνοντας στην παραγωγή τα H2 και Η2R, δύο ξεχωριστές μοτοσυκλέτες που διαθέτουν υπερσυμπιεστή καυσαερίων. Για όσους γνωρίζουν αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η πράσινη εταιρία επιχειρεί κάτι ανάλογο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τουρμπάτο GPZ 750.
Το εν λόγω μοντέλο κατασκευάστηκε στα τέλη του 1983 έως και το 1985 σε δύο εκδοχές, το Ε1 το 1984 και το Ε2 το 1985. Οι διαφορές τους είχαν να κάνουν με τη διπλή ντίζα γκαζιού και τα διαφορετικά εμβλήματα στις δαγκάνες των φρένων. Κατασκευαζόταν στην Ιαπωνία και παρόλο που διέθετε εμβλήματα GPZ στα καπάκια του κινητήρα, η Kawasaki το αποκαλούσε 750 Turbo.
Η ανάπτυξη του ξεκίνησε το 1981 ως ένα υπερτροφοδοτούμενο 650, για να καταλήξει στα 750 κυβικά. Όταν τελικά βγήκε στην παραγωγή, η απόδοση της έφτανε τους 112 ίππους, διέθετε σπορ συμπεριφορά και εμφάνιση και ήταν άμεσα ανταγωνιστική ανάμεσα στα υπόλοιπα turbo μοντέλα που κυκλοφορούσαν εκείνη την περίοδο, όπως το Suzuki XN85, το Honda CX500 και το Yamaha Seca.
Οι επιδόσεις του ήταν εφάμιλλες με αυτές του GPZ1100. Έβγαινε από το 400άρι σε 11,2 δευτερόλεπτα με ταχύτητα εξόδου άνω των 200 χιλιομέτρων. Η ίδια η Kawasaki το διαφήμισε ως τη γρηγορότερη μοτοσυκλέτα παραγωγής, ενώ ο οδηγός αγώνων dragster, Jay Gleason, έτρεξε το 400άρι σε 10,71 δευτερόλεπτα με σκοπό να δείξει ότι το GPZ υπερτερούσε έναντι των αντιπάλων της εποχής, ως η καλύτερη turbo Ιαπωνική μοτοσυκλέτα.
Για την κατασκευή του GPZ η Kawasaki δεν πρόσθεσε απλά έναν υπερσυμπιεστή στον 750άρι κινητήρα, αλλά προχώρησε σε εκτεταμένες αλλαγές. Ορισμένα εξαρτήματα ήταν αποκλειστικά για την περίσταση, όπως τα έμβολα χαμηλής συμπίεσης, ισχυρότερά εσωτερικά του κιβωτίου ταχυτήτων, το τροποποιημένο δοχείο λαδιού με την έξτρα αντλία λαδιού, την ένδειξη της πίεσης και το χαρακτηριστικό αλουμινένιο σποιλερ. Ο υπερσυμπιεστής ήταν ο Hitachi-10B , ενώ ο ψεκασμός ήταν ηλεκτρονικός.
